HET GROTE GEHEIM: VERVREEMDING VAN JEZELF LEIDT TOT EEN BURN-OUT

HIn de wetenschap is er discussie over de vraag of er zoiets als een burn-out bestaat. Als het al bestaat, wordt het gezien als een werk-gerelateerde ‘ziekte’. Een burn-out ontstaat door gedurende een langere periode stelselmatig over je eigen grenzen te gaan. Dit resulteert in mentale en fysieke uitputting. Dit wijst er – naar mijn bescheiden mening – op dat een burn-out ook kan ontstaan door bijv. studie, sociale media en bepaalde karaktereigenschappen. Er zijn nog genoeg andere factoren te bedenken die een bijdrage kunnen leveren aan het ontstaan van een burn-out. Het grote geheim tot het ontwikkelen van een burn-out is vervreemding van jezelf. Ik hoor je denken: ‘vervreemding van jezelf? Michelle, wat bedoel je?’ Ik zal het je uitleggen aan de hand van mijn eigen situatie.

In collegejaar 2015-2016 begon ik mijn studie aan de universiteit. Na vier jaar mbo en een jaartje hbo was ik hier ready voor. Aangezien ik met mijn vriendengroep van het hbo naar de universiteit ging, had ik niet zoveel behoefte om nieuwe mensen te leren kennen. Ik sloeg derhalve de topweek (= introductieweek) over. Bij mijn studie is het gebruikelijk dat er in het eerste jaar twee student-mentoren en een docent-mentor aan een werkgroep wordt gekoppeld, met als doel de overstap van het vwo naar de universiteit te verkleinen. De student-mentoren zijn het eerste aanspreekpunt voor de student en bij problemen nemen zij contact op met de docent-mentor. De student-mentoren trekken daarnaast tijdens de topweek met de studenten uit hun werkgroep (= klas) die deelnemen aan deze week op. Mijn mentoren waren lieve, enthousiaste studenten en actief lid van de studievereniging. Zij kregen mij enthousiast om ook actief lid te worden. Met lidmaatschap bij de vereniging kwamen bepaalde ‘verplichtingen’ kijken. Zo werd je gestimuleerd om bij iedere borrel aanwezig te zijn, maar ook om zoveel mogelijk (inhoudelijke) activiteiten te bezoeken. Mijn mentoren speelden vaak in op mijn gevoel: ‘Michelle, als jij naar de activiteit komt, dan stimuleer je je werkgroep-genoten om ook naar de activiteit te komen.’ Het voelde indertijd alsof ik voor hun karretje werd gespannen. Ik voelde daar precies niks voor. Ik was en ben voorstander van baas over je eigen agenda. Dit leidde ertoe dat ik weerstand tegen de vereniging ging opbouwen.

,,Ik was en ben voorstander van baas over je eigen agenda”

Na mijn eerste jaar besloot ik om te solliciteren voor voorzitter van een studentenvrijwilligersorganisatie. Deze organisatie wekte al eerder mijn interesse, maar ik was te gefocust op het behalen van mijn propedeuse. Ik solliciteerde, legde het in de handen van God en wist dat als het de plek was waar God mij wilde hebben dat ik aangenomen zou worden. Dit was het geval. In het begin van mijn bestuursjaar leefde ik dichtbij God. Ik legde alles in Zijn hand. Een vriend die ik maakte tijdens mijn bestuursjaar – ook christen – vond mij ‘vreemd’, omdat ik alles in Zijn hand legde. Ik kan me nog goed herinneren dat wij onze bestuurskamer kwijt zouden raken. Ik heb met het toenmalige bestuur van studentenvereniging Navigators op de campus gebeden voor een kamer. God voorzag. God voorzag altijd.

,,God voorzag. God voorzag altijd.”

Hoe verder ik kwam in mijn bestuursjaar, hoe meer ik mijn vertrouwen ging stellen in mezelf. Ik zette God buitenspel. Ik gaf mezelf de credits voor alles dat goed ging tijdens dit jaar. Ik ging meer water bij de wijn doen ten opzichte van verenigingen. Ik verloor de controle; ik ging steeds meer vanuit de wereldse mentaliteit leven. Vanaf dat moment raakte ik vervreemd van mijn kern. Het herstellen van mijn burn-out heeft ervoor gezorgd dat ik weer terug moest naar mijn kern, terug naar God. Nu, stel ik mijn vertrouwen weer in Hem en heb ik succes, omdat alles wat ik doe tot eer en glorie van Zijn naam is. Les: blijf dichtbij je kern. Stel je vertrouwen in Hem. Hij heeft een hoopvolle toekomst voor jou voor ogen.