GOD GAAT IETS NIEUWS VERRICHTEN, HET ENIGE DAT IK HOEF TE DOEN IS VERTROUWEN.

Het einde van de tentamenperiode is inzicht. Ik voel aan alles dat het tijd is voor iets nieuws. Na bijna twee jaar thuis gezeten te hebben, wil ik aan de slag. Ik voel me stukken beter; heb een ritme, meer energie en meer levenslust. Ik kan met gemak een hele dag studeren, maar daar tegenover staat wel dat ik luister naar mijn lichaam. Mijn lichaam vertelt me precies wat ik moet doen. Het geeft aan dat ik minimaal acht uur moet slapen, dat ik op tijd moet eten en dat ik inspanning met ontspanning moet afwisselen. Braaf en gedwee zorg ik voor mezelf, wetende dat lief zijn voor jezelf ontzettend belangrijk is. Ineens heb ik een idee; ik trek de stoute schoenen aan en ik stuur een e-mail naar mijn vorige werkgever of er plek is voor een vakantiekracht. Ik heb het werk gemist; het inhoudelijke werk dan. Mijn vorige werkgever is enthousiast en zo kan ik precies een week na mijn laatste tentamen aan de slag voor maximaal drie dagen in de week. Drie dagen, omdat ik vanuit niks begin. De nacht voordat ik mag beginnen, slaap ik slecht. Ik ben gespannen; kan ik dit wel aan? Wil ik dit wel echt? Een paar maanden eerder had ik voor mezelf besloten dat ik later voor mezelf wilde werken. Ik wuif de angst weg onder het mom van later is vroeg genoeg. Zo gezegd, zo gedaan; op dinsdagochtend sta ik met frisse energie op kantoor. De eerste dag vliegt voorbij en hetzelfde geldt voor de tweede dag. De derde dag heb ik het zwaarder. Ik ben moe, niet helder en sta niet sterk in mijn schoenen. Was dit wel de juiste beslissing?

Week 2

Een nieuwe week betekent nieuwe rondes en nieuwe kansen. Deze week hoef ik alleen op maandag te werken i.v.m. de vakantieperiode. Na een gehaaste ochtend (ik had me verslapen) kom ik erachter dat het treinverkeer platligt. Ik besluit om contact op te nemen met kantoor en beloof dat ik de dag erna kom. De dag erna sta ik op het station en zie ik dat het treinverkeer weer platligt. Met allerlei omwegen kom ik uiteindelijk om half elf op kantoor aan. Na deze dag werken, heb ik voor mezelf duidelijk; ik wil dit niet meer. Ik wil niet meer op een kantoor werken. Ik zet een intentie en spreek mijn verlangen uit naar God.

Week 3

In de derde week staat ook maar één dag werken op de planning. Op kantoor wordt er gevraagd of ik nog een extra dag wil komen werken. ‘Geen enkel probleem’, hoor ik mezelf zeggen. Ik kom thuis met knallende koppijn en later krijg ik koorts. Ik meld me ziek en geef aan dat ik donderdag weer kom. Woensdag gaat het niet beter en ik meld me ook af voor donderdag. Mijn lichaam geeft het signaal dat er iets mis is; ik doe iets dat niet klopt. Tussen het vele slapen door probeer ik te studeren voor een hertentamen.

The end

Voordat ik mijn hertentamen ga maken, bel ik met kantoor over de werktijden voor die week. In goed overleg komen we tot de conclusie dat het beter is als ik stop met werken en de rust ga nemen die ik nodig heb. Ik baal als een stekker; het gaat minder goed met me dan ik dacht. Het raakte me diep! Gedurende de dag kreeg ik de bevestiging dat dit de juiste keuze was; er werd ruimte gemaakt voor nieuwe avonturen. Zo kreeg ik van een inspirerende vrouw het bericht dat ik mijn lessen heb mogen leren op het kantoor en dat het nu tijd is voor een nieuwe plek die beter aansluit bij wie ik ben en wat ik wil. Ook las ik een Bijbeltekst waarin min of meer stond dat Gods timing nooit faalt.

Het is meer dan een week later en de rust is wedergekeerd. Ik heb meer energie en voel me fitter. Nu ik dit op papier zet, besef ik me weer dat God altijd heeft voorzien én dat Hij dat altijd zal doen. Ineens herinner ik me de belofte uit Jesaja 43:18-19: ‘Zie, Ik ga iets nieuws verrichten, nu ontkiemt het – heb je het nog niet gemerkt? Ik baan een weg door de woestijn en maak rivieren in de wildernis’. De belofte die God me gaf aan het begin van 2019. God gaat iets nieuws verrichten; ik moet alleen mijn oog op Hem gericht houden.