KERKRADE

Ik moest echt even in mijn agenda bladeren hoelang het alweer terug is, de tijd gaat zo snel. Maar, ik kwam dus tot de conclusie dat vandaag (maandag 26-08) precies 3 weken geleden, ik begon mijn meest bijzondere of mooie ervaring ooit…

Eigenlijk begon het de zaterdag ervoor al. Toen kwamen we (ruim 60 jongeren) aan in een plaatsje vlakbij Kerkrade. En wat een prachtige groep jongeren was het. In het begin kende ik uiteraard bijna niemand, maar dat was totaal niet te merken. Er heerste zo’n openheid, gezelligheid en oprechte interesse naar elkaar. En weet je wat het contact zo speciaal maakte? We waren er allemaal met hetzelfde doel: God’s Woord verkondigen aan de mensen in Kerkrade.

Want dat was het doel van deze week. Voor de mensen die tot nu toe nog geen idee hebben waar ik het over heb: Afgelopen zomervakantie ben ik mee geweest met het evangelisatiekamp van de stichting ‘Een Boodschap voor Kerkrade’. Op de website van deze stichting staat het één en ander over wat deze stichting precies is, en wat ze doet. Het doel van deze evangelisatieweek staat heel mooi op de website geformuleerd, en heb ik maar even gekopieerd en geplakt:  Tijdens het kamp word je toegerust om het evangelie door te geven in Kerkrade. Dit gebeurt op diverse manieren: bijvoorbeeld door het verspreiden van folders, door te getuigen van de Heere Jezus, door te spreken met mensen op straat (en aan huis) en door het houden van kinderbijbelclubs in verschillende wijken. Op een aantal plaatsen in de stad worden vijf dagen lang kinderbijbelclubs in de open lucht gehouden.

Voorafgaand ontvingen wij verscheidene mails, met praktische informatie waaronder de groepsindeling. Elke groep bestond uit 2 groepjes: een A-groep (kinderwerkers, dus voor de kinderevangelisatie) en een B-groep (voor het huis-aan-huis evangeliseren). 

Na de toerusting op zaterdagavond, gingen we de wijken in, elk groepje had een eigen wijk waarin zou worden geëvangeliseerd. Maar op de zaterdagavond gingen we flyeren, zodat de mensen in Kerkrade wisten dat we aanwezig waren, en zodat de kinderen ook wisten dat de kinderclubs weer begonnen.

En toen begon de week. Ik ga nu niet elke dag bij langs, want ik ben bang dat het dan wel een heel lange blog gaat worden. Tijdens deze week heb ik 1 ochtend meegedraaid met de kinderclub. De resterende ochtenden en middagen (behalve woensdagmiddag, toen hadden we een vrije middag), mocht ik huis-aan-huis evangeliseren. 

De dag daarop was het zondag, we mochten 2 fantastische diensten bij wonen die werden gehouden door Jan Bayense.

In het begin van de week is het natuurlijk wat onwennig en wat spannend. Al moet ik zeggen dat de spanning elke dag toch weer om het hoekje kwam kijken hoor. Gelukkig was je nooit alleen aan de deuren, maar met z’n tweeën, dus wanneer de één even over dingen wilde nadenken o.i.d. kon de ander verder gaan. 

Naarmate de week verstrijkt kom je er wel achter hoe je een gesprek wel of niet moet beginnen. Hoe het niet moet? “Gelooft u in Jezus?” Wanneer je het gesprek op deze manier begint, is volgens mij de kans 90%, dat in de 2 minuten daarna het gesprek is afgerond.

En weet je, hoe shockerend dat ook is, dat is natuurlijk niet iets wat je tegen moet houden.

En uiteraard, ik met mijn eigenwijze manier van denken was er van overtuigd dat dit wel mee zou vallen. Niet dus. Echt zo bizar, en zo confronterend, zoveel haat tegen de kerk voornamelijk, en tegen de God die deze mensen kennen. De meeste mensen in Kerkrade waren Rooms Katholiek, en gezien alle gebeurtenissen binnen de Rooms Katholieke kerk kon ik alleen maar met begrip en met pijn in mijn hart in gesprek zijn met deze mensen. 

Gods Naam verkondigen… Ik heb nooit beseft dat dit zo’n impact op jezelf kan hebben. Nooit beseft dat je terwijl je hiermee bezig bent, toch nog zoveel bezig bent met je “eigen gevoel”, doordat je bijvoorbeeld wel de dag af wil sluiten met een “goed gesprek”, maar ook doordat je aan het einde de dag beoordeeld op de “goede of minder goede gesprekken” die je hebt gehad. Best bizar eigenlijk, dat we iets een goed gesprek noemen, wanneer we bijvoorbeeld 20 minuten of een half uur, of zelfs nog langer bij iemand binnen hebben gezeten. Maar wanneer we een gesprek van nog geen vijf minuten hebben gehad, dit gelijk een slecht gesprek noemen. Alsof God niet in vijf minuten kan werken, alsof God niet in één minuut kan werken… Maar goed, we blijven mensen, en dus zullen we in alles ook met ons menselijke verstand blijven denken.

Een week lang mochten we schakeltjes zijn. Schakeltjes in de mensenlevens van anderen. Schakeltjes geplaatst door God. En we zullen nooit weten of we een schakeltje aan het begin of het einde van de ketting waren bij de mensen, maar wat we wel weten is dat een kettinkje waar een schakeltje mist, geen volledige ketting kan zijn. 

We mochten getuigen van wie God was, we mochten luisteren naar de mensen. Mensen die niemand hebben om te luisteren, mensen die zoveel mee hebben gemaakt. We mochten genieten van elkaar, als christelijke jongeren, jongeren met een gezamenlijk doel: Gods Naam bekend maken! Onder kinderen, maar ook onder jongeren en volwassenen.

“Heer, wat een voorrecht om in liefde te gaan, schouder aan schouder in Uw wijngaard te staan, samen te dienen, te zien wie U bent, want Uw woord maakt Uw wegen bekend.
Refrein: Samen op weg gaan, dat is ons gebed, als een volk, dat juist daarvoor door U apart is gezet. Vol van Uw liefde, genade en kracht, als een lamp, die nog schijnt in de nacht. Samen te strijden in woord en in werk. Een zijn in U, dat alleen maakt ons sterk. Delen in vreugde, in zorgen, in pijn, als Uw kerk, die waarachtig wil zijn.”