REVALIDEREN IS TOPSPORT

Als verpleegkundige ben ik werkzaam in een revalidatiecentrum. Verpleegkundige zijn is een ontzettend mooi beroep. Als klein meisje wist ik al dat ik het wilde worden.  Waar ik inmiddels ook achter ben gekomen is dat revalideren topsport is. Ik bewonder ontzettend de motivatie en het doorzettingsvermogen van revalidanten.

Als je op mijn afdeling loopt zal je vaak de term dwarslaesie horen. Want deze diagnose heeft het grootste gedeelte van de revalidanten te horen gekregen. Even in het kort: bij een dwarslaesie is het ruggenmerg beschadigd. De informatiestroom tussen hersenen en het lichaam is geheel of gedeeltelijk onderbroken. Beweging en gevoel zijn verstoord, de mate hierin kan verschillen. Een dwarslaesie kan ontstaan door bijvoorbeeld een ongeval, een ontsteking of bloeding. 

De gevolgen zijn groot, het leven staat op zijn kop. Mensen kunnen vaak niet meer lopen, hebben soms verminderde kracht in hun handen en armen, hebben zenuwpijn en blaas en darm- problemen. Verder zijn er nog veel meer gevolgen maar hier ga ik niet over uitweiden. Ik denk dat je wel ziet dat een dwarslaesie een complex ziektebeeld is, wat het leven van een revalidant en zijn naasten helemaal veranderd.

Samen met de revalidant, een team van artsen, fysiotherapeuten, ergotherapeuten werken verpleegkundigen aan doelen.  Bijvoorbeeld dat mensen weer naar hun eigen woonomgeving kunnen terugkeren en dat ze met eventuele hulp zichzelf kunnen verzorgen. 

Naast de nodige zorg die ik verleen, begeleid en stimuleer ik de revalidanten om zoveel mogelijk zelf te doen en om mee te denken. Eigen regie is hierbij belangrijk. 

Ik vind het erg mooi om te zien hoe mensen (soms letterlijk) stappen maken. Ik ondersteun mensen door advies, soms met de handen op de rug maar vaak ook door een helpende hand te bieden. 

Het is fijn om samen met de revalidant blij te zijn als iemand vooruit gaat, maar ook als er tegenslagen zijn is het erg belangrijk om er voor mensen te zijn en een luisterend oor te bieden. Luisteren is zo belangrijk! Want er komt veel op mensen af. 

Ik haal veel voldoening uit mijn werk vooral als ik zie hoe mensen binnen komen en hoe ze naar huis gaan, dat is een wereld van verschil. Omdat mensen langere tijd in het revalidatiecentrum zijn, vaak een aantal maanden bouw je met ze een band op. 

Ik doe mijn werk met veel plezier! Ik kan niet anders dan lachend achterom kijken als ik op de gang bijna wordt aangereden door een iemand die net iets te hard in de rolstoel de bocht omzeilt. Ook kan ik het waarderen als revalidant in een rolstoel met enige zelfspot zegt: “Meid doe maar rustig aan, ik loop heus niet weg hoor.”

Als ik geen plezier in mijn werk zou hebben dan zou ik het niet volhouden, want het werk kan ook zwaar zijn, en nu ga ik niet iets schrijven over werkdruk in de zorg, maar het werk is soms best zwaar. Revalidanten vertellen je soms verhalen waar ik stil van word. Je wil dan graag een stukje van pijn of verdriet wegnemen, maar dat kan niet. Dus, ik maak tijd, pak een stoel erbij en ik luister naar het verhaal. 

Het werk in de revalidatie relativeert ook het leven. “Want wat mij is overkomen, kan morgen jouw overkomen” zei een revalidant tegen mij. Tussen gezondheid en ziekte zit heel weinig. En dingen die voor de één heel normaal zijn, zijn voor iemand anders een grote uitdaging. 

Dat dit

dat iets simpels als

dit

opschrijven zo ingewikkeld is

als je hand niet meer kan

wat je wilt dat hij doet

Zoiets simpels als 

de vingers van je hand

een pen laten pakken

en die voortduwen

over het papier tot dit er staat

Hoe ingewikkeld zomaar

de vuist ontballen

de vingers strekken 

een pen laten pakken

en die voortduwen 

over het papier tot dit er staat

Hoe ingewikkeld zomaar

de vuist ontballen

de vingers strekken 

het hoofd niet laten hangen

de rug rechten

schouders eronder

dit opkrabbelen

Wat vergt het dan 

aan sjorren en doordouwen

trekken, trainen, moed en tranen

om straks vanuit het verder dan niets 

te gaan staat, zitten, liggen, hurken.

bukken, buigen, lopen, springen

als iedereen en vroeger,

weer rennen, dansen

en wie weet wervelen op de lange duur?

Maar eerst met die hand vanuit je tenen

weer zoiets simpels doen

als een pen pakken

de dop er afschroeven en 

iets ingewikkelds opschrijven als

dit

Huub van der Lubbe 2010