UITEINDELIJK GAAT HET NIET OM HET ETEN

‘Annemieke redt zich wel’, dat was het motto dat bij haar leek te horen. “Zo gedroeg ik me ook. Ik deelde zo min mogelijk over wat er in mij omging, ik hield alles voor mezelf.” Toen Annemieke tijdens haar middelbare schoolperiode te kampen had met moeilijkheden thuis, zocht ze haar controle in haar eetgedrag. Waar het onschuldig begon op de middelbare school met fases van minder eten, sloeg de controledwang jaren later om in een eetstoornis.

Nu Annemieke (25) terugkijkt, ziet ze dat het vooral in fases opspeelde. Toen alles weer in een rustiger vaarwater was en ze Remi ontmoette, ging het goed met haar, ook wat betreft het eten. “Na twee-en-half jaar zijn we getrouwd. Ergens daarna is het doorgeslagen terwijl de situatie daar niet om vroeg. Juist toen we eenmaal getrouwd waren vond ik rust, een stabiele basis en juist toen kwam het ineens naar boven. Tot die tijd was het iets van mezelf en ik hield het ook voor mezelf.” Annemieke had nooit het idee dat haar neiging tot grip op haar eetgedrag zo’n probleem was, dat kwam volgens haar wel weer goed. “Zolang je het zelf doet, heb je – zo lijkt het – de controle. Als je gaat delen, verlies je de controle.” Bij haar studie pedagogiek had ze een zogezegd ‘jankkamp’, waar ze voor het eerst iets deelde over dat ze het lastig zou vinden om kinderen met een eetstoornis te begeleiden. Toen ze terugkwam van het kamp, deelde ze dit met haar man Remi. ,,Toen ik maanden later merkte dat eten weer meer mijn leven ging beïnvloeden, had ik een ingang om over het onderwerp te beginnen. Mijn man begreep het eerst niet “maar je eet toch?” zei hij dan. Langzamerhand sloop de eetstoornis mijn leven in en kwam zo meer en meer tussen ons in te staan. Remi had geen idee hoe hij mij kon helpen, zo haalde hij bijvoorbeeld puddingbroodjes ‘omdat ik die toch zo lekker vond’. Hij zag inmiddels dat het niet goed ging en probeerde op deze manier mij te helpen, maar bij mij leverde dit alleen maar paniek op.” Nu Annemieke terugkijkt, beseft ze hoe moeilijk het voor haar man geweest moet zijn. “Je kan praten als Brugman of eten proberen te geven, maar het gaat erom dat degene met de eetstoornis zelf inziet dat het niet langer zo kan.”

Na een molen van doorverwijzingen en de diagnose Anorexia, besloten Annemieke en Remi om te kiezen voor een opname te Ursula in Leiden. “Ik zag niet hoe dit nog langer zo door kon gaan en ook Remi stond machteloos, we hadden zo snel mogelijk hulp nodig.” Remi vond het vooral beangstigend dat hij elke dag niet wist wat hij aan zou treffen als hij thuiskwam. Annemieke brak haar studie tijdelijk af. “Ik kon me niet meer concentreren, mijn hersenen wilden niet meer en had het hele dagen koud.” Ook vond ze het moeilijk om Remi toe te laten. ,, Ik had het idee dat ik hem niets meer had te bieden. Ik vroeg me of hij me nog wel leuk vond op deze manier.” Toch ging Remi onvoorwaardelijk voor Annemieke. Samen gingen ze naar Ursula, waar ze gezinsbehandeling kregen. “Dat pakte heel goed uit, ik hoefde niet opgenomen te worden.” Samen ging het stel vier dagen in de week naar Ursula. ,, Alles wat ik daar leerde, daar leerde hij me in te ondersteunen.” In de groep kregen de meiden met anorexia handvatten. ,, We kregen bijvoorbeeld ‘smeerles’, zo moesten we leren welke porties normaal zijn om op brood te doen.” Ook thema’s als opscheppen en wegen kwamen aan bod en op basis van een eetlijst werd gewerkt aan herstel in gewicht. “Wat ik dacht dat normaal was, klopte helemaal niet.” Volgens Annemieke is het nodig dat je uit je slachtofferrol in je kracht komt te staan. ,, Zo moest ik een lijst opbouwen van wat ik at, daar moest ik me aan gaan houden. Ook wanneer de eetstoornis in mijn hoofd begon te spreken. Ga je die stem volgen als slachtoffer of ga je in je kracht staan en er tegenin?”

Kortgeleden is Annemieke een blog begonnen. “Door middel van de behandeling is er groei gekomen. Niet alleen qua gewicht, maar ook in mijn hoofd is er herstel gekomen. Je leert een eetstoornis herkennen. Eerst denk je dat het je eigen stem is, maar dat is het niet. Hij heeft niet het beste met je voor, ook al doet hij zich poeslief voor. ” Annemieke heeft ervaren dat ze de eetstoornis niet in haar eigen kracht heeft kunnen overwinnen, het was Zijn Kracht. ,,Als ik het in mijn eigen kracht had moeten doen, was het nooit gelukt. We hebben ervaren dat de gemeente om je heen staat, dat er voor je gebeden wordt. Dat je de kracht zelf niet hebt, maar moet krijgen om door te gaan.”

“Ook al heet het een eetstoornis, uiteindelijk gaat het niet om eten. Het is puur de drang naar controle die je denkt te hebben door af te vallen. Ondertussen leg je jezelf steeds meer regels op, waardoor je beheerst wordt door de eetstoornis. De eetstoornis geeft de schijn van controle, maar uiteindelijk geeft het je alles behalve waar je naar verlangt. Het zal nooit genoeg zijn, en je voelt je niet ineens de moeite waard bij X kilo.” .

Wat Annemieke mee wil geven aan de lezers? “Als eten ook maar op enige manier je leven beïnvloedt, denk dan niet dat het allemaal wel meevalt. Het hoeft niet eerst ‘erg genoeg’ te zijn. Je hoeft niet eerst een bepaald laag gewicht te hebben voor je mag gaan herstellen. De eetstoornis zit in je hoofd, en heeft niets te maken met je gewicht. In elke situatie geldt: “Jij bent de moeite (van het herstel) waard!”Wil je meer lezen van Annemieke? Neem dan een kijkje op haar blog.