DE BEVALLING
Rond 8 uur word ik gebroken wakker. Nog één dag de tijd, denk ik bij mezelf. De hele week ben ik al ziek en heb ik weinig vast voedsel naar binnen kunnen krijgen. Gisteren hebben ze bij hoge uitzondering de geplande bevalling twee dagen opgeschoven voor mij, omdat ik amper op mijn benen kon staan.
Naast mij zie ik mijn vrouw vol medelijden naar mij kijken. ‘Hoe voel je je?’ vraagt ze belangstellend. Ik kreun alleen maar. Als mannen ziek zijn, dan is het eigenlijk altijd een bijna-doodervaring en daar gedragen we ons dan ook naar. ‘Hoe voel jij je eigenlijk?’ vraag ik aan haar. ‘Ik had het erger verwacht, maar de weeën zijn nog goed te doen’, hoor ik terug. ‘Oké, dat is goed om te.. wacht, wat?!’ Ik kijk haar geschokt aan. ‘Sorry schat, maar ik heb al 2 uur weeën en een bevalling hou je niet tegen’, zegt mijn vrouw. Daar zit ik dan met mijn goeie gedrag, aanstellen over een griepje terwijl mijn vrouw weeën heeft. Mijn eerste reactie is om mijn schoenen en jas te pakken en gelijk naar het ziekenhuis te rijden. In mijn achterhoofd hoor ik dan alle voorwaarden weer. Goeie weeën van 1 minuut lang met een interval van 5 minuten, en dan mag je pas het ziekenhuis bellen. Ongedurig begin ik door het huis heen te ijsberen terwijl mijn vrouw rustig al haar spullen aan het inpakken is. Want je zet van tevoren wel het hoognodige klaar, maar het is een ware volksverhuizing als het moment er werkelijk is. “Zie je er tegenop?’ vraag ik. ‘Nee eigenlijk niet. Ik zie er wel tegenop om straks vanuit het ziekenhuis weer naar huis te gaan, dat is zoveel gesjouw met spullen en je kind’, regeert ze. Ja, mijn reactie was hetzelfde: ‘Is dat serieus waar je jezelf druk om maakt voor een bevalling?!’ Om 10 uur is het zover. Officieel hebben we een controle afspraak staan en het ziekenhuis wil ons daar gewoon zien verschijnen en dan kijken of er wat ontsluiting is. Daar sjok ik moeizaam achter mijn vrouw aan naar het ziekenhuis. Elke paar meter kijkt ze ongeduldig achterom waarom ik haar tempo niet bij kan houden. Het is een lachwekkende situatie. Een hoogzwangere vrouw die haar man naar het ziekenhuis begeleidt. Mij kan het niet zoveel schelen hoe het eruit ziet. Ik zit in de energiebesparingsmode, want ik moet nog een bevalling begeleiden en dat wordt zwaar genoeg voor een zielige, zieke man!
Dit is het tiende deel in de serie columns van Maarten Verloop waarin
hij beschrijft hoe hij met zijn vrouw toegeleefd heeft naar de geboorte van hun
eerste kind. De komende weken verschijnt er wekelijks op deze plaats een deel
uit deze serie.
Beeld dankzij Sjanine Fotografie.
