VERLANGEN NAAR VANDAAG

De stilte in een grote kerk voordat het koor begint te zingen. De gerechten die naar onze tafel worden gebracht. Een dikke pakkerd van oma. Zomaar een paar illustraties van mijn verlangens op dit moment. Hier zou ik nog eindeloos meer door kunnen gaan. Niet alleen verlangens van specifiek deze tijd liggen op de loer, maar ook de glanzende Audi die zojuist voorbij kwam zoeven. Die zou over een paar jaar graag op mijn oprit zien staan. Waarom verlangen we zo eindeloos naar wat ons niet in handen ligt?

Verlangen staat voor begeren, eisen en wensen. Wij mensen zijn nooit klaar met wensen. Aan de ene kant maakt een verlangen ons creatief en wordt ons doorzettingsvermogen aangewakkerd. Wanneer we hard studeren voor een papiertje bijvoorbeeld. Of wanneer we vol discipline sparen voor een huis dat we ooit willen kopen. Verlangen kan ons ook sterken. Zo ziet de schepping ‘reikhalzend uit naar het openbaar worden van de kinderen van God.’ (Romeinen 8:19) Toen ik onlangs een preek hoorde over de hemel, duizelde ik even van verlangen. Nooit meer pijn door de zonde die ik doe, altijd bij God. Wandelend over straten van goud. Niet te bevatten wat dat moet zijn. Op die momenten kan ik dankbaar zijn voor het verlangen wat God in mijn hart legt. Wat als ik nooit verder kon kijken dan hier beneden? Dat de hemel een nietszeggende plek was waar ik nooit bij stil zou staan? Wat zou het leven dan kaal zijn. Hoop doet leven.

De zonde bevuilt alles om ons heen. Zelfs de schepping om ons heen wordt aangetast door de zonde. Daarin zien we dat de zonde een verwoestende kracht heeft. Zonde besmeurt niet alleen onze daden en woorden, maar ook onze verlangens. Verlangde ik maar enkel naar de hemel. Stonden die Audi, het concert dat er voorlopig niet gaat zijn en dat etentje maar niet op mijn lijstje. Verlangen is eindeloos. Arnold Huijgen schrijft in zijn boek Lezen en laten lezen: ,,Rusteloos blijven we jagen naar eindeloos meer. Bij letterlijke consumptie (eten en drinken) is er tenminste nog een natuurlijke grens: op een bepaald moment ben je verzadigd. Verlangen dat zich voedt met verlangen is echter eindeloos.”

Onze eindeloze verlangens kunnen momenteel maar beperkt gevoed worden. Deze tijd dwingt ons om ons verlangen naar binnen te richten. Een wijze man gaf me ooit de les mee om je voor te stellen hoe het zou zijn als je alles om je heen kwijt zou raken. Je geliefden, het huis waarin je woont, het werk dat je mag doen en de auto waarin je mag rijden. Welk verlangen zou dan overblijven? Verlangen naar vandaag. Verlangen naar de tienduizend redenen tot dankbaarheid.