SCHRIJVENDE SCHOONZUSSEN

Toen Paula aan het hardlopen was, kwam het idee bij haar op. ‘Wat als..’ De beste openingszin wat betreft goede ideeën. Inmiddels is deze ‘als’ omgezet in een schrijfproces door de schoonzussen Korpershoek.

De schoonzussen zien elkaar geregeld in de Doorsluizer, de kringloopwinkel in Maassluis die Paula (32) en haar man Frans hebben opgericht. Naast haar liefde voor de kringloop is Paula dol op zingen, haar drie kinderen, schrijven en hardlopen. In haar leven heeft ze te maken met mentale worstelingen. Haar schoonzus Anna (27) is getrouwd met Ferdy. Naast haar liefde voor haar zoontje duikt ze het liefst in een roman of is ze creatief bezig. De schoonzussen voelen zich verbonden, omdat ze in alle openheid hun verhaal bij elkaar kwijt kunnen. Inmiddels schrijven ze hun verhaal op om andere vrouwen te bemoedigen en taboes te doorbreken.

WAT VAN MIJ WAS

Taboes zijn niet onbekend voor deze vrouwen. Anna: ,,Mijn hele leven worstel ik al met angst. Vooral in mijn zwangerschap stak mijn angststoornis de kop op. Dat begon toen er een röntgenfoto bij de tandarts was gemaakt terwijl ik al zwanger bleek te zijn. Mensen begrepen niet waarom ik niet op een roze wolk zat. Ze dachten: die roze wolk hoort er toch bij? Ik vond het lastig dat het leek alsof mijn mentale struggles er tijdens de zwangerschap niet mochten zijn. Mensen zeiden tegen me: ‘Spanning is heel slecht voor de baby.’ Of: ‘Geniet er gewoon van’.”

Paula: “In ons boek schrijf ik openhartig over de dingen die ik heb meegemaakt. Dit vind ik heel spannend, omdat mijn verhaal dan niet meer alleen van mij is. In mijn jaren als tiener heb ik diverse vormen van misbruik meegemaakt. In die perioden was mijn eigenwaarde heel ver te zoeken. Ik zocht mijn heil in drinken, mezelf snijden en eetbuien. Eigenlijk was ik heel de tijd op zoek naar liefde. Dat maakte mij een makkelijke prooi voor mannen. Sinds mijn twintigste is er een keerpunt in mijn leven gekomen, toen ontmoette ik Jezus. Soms overvalt alles wat ik heb meegemaakt mij nog, maar over het algemeen gaat het goed met mij.”

SAMEN DOOR HET DAL

Op zoek naar liefde, terwijl anderen iets van je weggenomen hebben dat ze nooit meer terug kunnen geven. Hierin vindt Anna herkenning. ,,In mijn tienerjaren had ik een relatie met een jongen die niet gelovig was. Hij wilde geslachtsgemeenschap met mij, maar ik ervaarde het als een worsteling om hieraan toe te geven. Omdat ik dit toch had gedaan, voelde ik mij onteerd. Het voelde voor mij alsof ik niet meer goed genoeg was voor mijn toekomstige man.” Voor haar man Ferdy stond dit gelukkig niet in de weg. ,,Op dat vlak merk ik niet zoveel impact op mijn huwelijk. Mijn angststoornis was voor ons wel een diep dal waar we samen doorheen gegaan zijn. Er was een moment waarop het leven niet meer hoefde van mij.” Anna vertelt over de momenten waarop ze het huis grondig aan het ontsmetten was toen ze last had van dwanggedachten. En over momenten waarop de paniek haar teveel was geworden en haar man haar vast moest houden tijdens een hyperventilatie om haar weer kalm te krijgen. Het was echt heftig. ,,Gelukkig ervaren we dat ons huwelijk er niet onder heeft geleden. Nu ik grotendeels hersteld ben kan ik terugkijken en zien dat de gebeurtenissen niet destructief zijn geweest. Sterker nog: Ferdy zei laatst dat hij de intensiteit van de momenten redelijk vergeten is. We voelen dat ons huwelijk sterk is en vol liefde. En we genieten van elkaar en van Noah, onze zoon.”

HEFTIGE HOBBELS

Paula en haar man hebben ook de nodige hobbels achter de rug. ,,Aan het begin van onze tijd samen dacht ik: als hij alles van me weet, zal hij vast niet meer geïnteresseerd zijn in mij. Maar niets bleek minder waar: toen ik mijn rugzak bij hem had geleegd, vroeg hij me spontaan ten huwelijk. We hadden nog niet eens officieel verkering, maar hij had zo sterk de indruk dat ik zijn vrouw mocht worden! Het was pas onze tweede date en hij was pas een paar keer bij ons over de vloer geweest. Ik ervaarde dit echt als Gods genade.” Waar de periode van verkering en de eerste huwelijksjaren goed leken te verlopen, leek het verleden als een boomerang terug te keren tijdens de eerste zwangerschap. ,,Ik merkte dat ik Frans niet goed meer kon verdragen in bed. Toen ben ik meer dingen tot in detail gaan vertellen. Dit was voor hem heftig om te horen, ook maakte dit boosheid in hem los tegenover de mannen die mij verkeerd hadden behandeld.” Daarna besloot Paula wijze vrouwen in haar gemeente te benaderen. Ook volgde een huwelijkscoachingstraject voor het stel. ,,Iedereen loopt vast in een bepaald aspect, vaak heb je daar iemand bij nodig die je op weg helpt.”

Paula streeft ernaar dat we eerlijker zijn naar elkaar. ,,Ik werk veel onder mensen, dus ik krijg vaak de vraag: ‘Hoe is het met je?’ Ik daag mezelf uit om anderen te laten zien hoe het écht met me gaat. Anna voegt hieraan toe: ,,Praten over wat er in je omgaat, je gevoel, je gedachten, dat is echt belangrijk. Dat is de eerste stap naar herstel. Wel heb ik op een harde manier moeten leren dat niet iedereen je begrijpt. Gelukkig heb ik uiteindelijk ontdekt bij wie ik mijn verhaal wel kan doen: Mensen die geen oordeel hebben, maar luisteren en pas advies geven als je ernaar vraagt. Mensen die wellicht hetzelfde hebben meegemaakt, zodat er herkenning is. Samen kunnen delen en gedeelde kwetsbaarheid, dat zorgt uiteindelijk voor heel intieme, mooie vriendschappen. En in dit soort vriendschappen leer je dat je je helemaal niet hoeft te schamen voor je mentale struggles. Dat besef werkt helend.

Neem hier een kijkje om meer te lezen over het schrijfproces van de schoonzussen of de Doorsluizer.