DIT ZIJN GEEN AARDIGE MENSEN

Dit zijn geen aardige mensen

Andrew Harding

Uitgeverij Balans

284 blz. €23.99

Thema

In het boerendorp Parys gaan twee donkere mannen verhaal halen bij een boer die hen nog geld schuldig is. Oom Loedie, de rijke boer, ontvangt hen niet hartelijk. Integendeel: hij slaat alarm en er vloeit bloed. Deze gebeurtenis wordt beschreven vanuit verschillende perspectieven; van rechter tot de moeder van één van de mannen die overleed. In dit verhaal komt segregatie pijnlijk duidelijk naar voren.

De auteur

“Hallo Engelsman.’ Zo begroet een van de advocaten me altijd, elke dag weer, en die opmerking treft altijd doel. Ik ben een buitenstaander, een vreemdeling die zijn neus in andermans zaken steekt en inzicht probeert te krijgen in een gemeenschap die worstelt met een pijnlijke verdeeldheid, met geheimen en achterdocht. Het is een traag proces geweest om het vertrouwen van mensen te winnen.’ Zoals in grote letters op de cover van het boek prijkt, is het boek geschreven door Andrew Harding. Hij is correspondent voor BBC en bracht met tussenpozen zo’n vier jaar door in het stadje Parys, waar de kern van het verhaal zich afspeelt. De auteur beschrijft in het dankwoord dat hij ‘rondzwierf in Parys.’ Hieruit blijkt dat hij zich onder de mensen bevond, wat verklaart waardoor hij het verhaal vanuit veel perspectieven heeft kunnen schrijven.

Passage die blijft hangen

‘Moet je zien wat de honden met ze hebben uitgevreten, bromde iemand. Niemand zei iets over het touw, de moersleutel, het pistool, het mes, de stok, de zweep of de bebloede schoenen. Er werd sowieso niet zoveel gezegd. Waarom zou je moeilijk doen? Het had geen zin om elkaar te gaan lopen beschuldigen. (…) Je zegt niks, je weet niks en je doet niks, zei een vader tegen zijn zoon.’

Reden om dit boek niet te lezen

De auteur was me nog weleens kwijt toen ik het boek aan het lezen was. Waar ik het sterk vind dat het boek geschreven is vanuit meerdere perspectieven, ervaarde ik dit ook als verwarrend. Zo bladerde ik nog weleens terug naar het begin van het boek, waar de personages waren weergeven. Een korte beschrijving bij de personages voorin het boek had mij als lezer geholpen om de draad vast te houden in het verhaal. Daarnaast vond ik de dialogen summier, wat het verhaal wat ietwat vlak maakt in mijn ogen. Ook ontbreken de vloeken niet in het verhaal.

Reden om dit boek wel te lezen

Wat ik sterk vind, is dat de auteur zich heeft begeven onder de mensen waarover ik lees in het boek. Dat maakt dit boek onderscheidend en levendig. De auteur heeft aandacht voor meerdere perspectieven in het verhaal, daar wordt de lezer uitgebreid in meegenomen.  Ook zet de thematiek de lezer aan het denken, aangezien deze vrij heftig is. Een ogenschijnlijk boerendorpje in Zuid-Afrika is niet wat het lijkt.

Meer informatie over het boek kan je hier vinden.

BEELD ROZEMARIJN KUNST // TEKST HANNA KATER