‘Komt u maar. U mag uw kind op de buik van uw vrouw leggen,’ zegt de verpleegkundige tegen mij. Daar sta ik dan met een voor mijn gevoel wit, levenloos, maar warm kindje in mijn handen. Ik leg het op de buik van mijn vrouw.

Ik ken weinig vrouwen die mentaal en fysiek sterker zijn dan mijn vrouw, dus mijn verwachting is dat ze een bevalling redelijk door kan komen.

Driftig roer ik in mijn bekertje thee met extra suiker. Op dit moment is aansterken voor de bevalling is mijn enige taak. Mijn vrouw ligt aangesloten aan allerlei apparatuur rustig in een bed te wachten. ‘Maak je niet druk schat, het duurt nog wel even voor ik echt ga bevallen’, stelt mijn vrouw mij gerust.

Rond 8 uur word ik gebroken wakker. Nog één dag de tijd, denk ik bij mezelf. De hele week ben ik al ziek en heb ik weinig vast voedsel naar binnen kunnen krijgen. Gisteren hebben ze bij hoge uitzondering de geplande bevalling twee dagen opgeschoven voor mij, omdat ik amper op mijn benen kon staan.

Nesteldrang, dat krijgen vrouwen tijdens hun zwangerschap. Mijn vrouw is daar dus te nuchter voor. Ondertussen zitten we op week 37 en er is geen spoor van nesteldrang te vinden. Tot ik die ochtend beneden kom en er een koffer bij de deur klaarstaat. Mijn vrouw zit aan de keukentafel ijverig op een blaadje te pennen.

De gynaecoloog komt de kamer binnenlopen, zojuist terug van zijn overleg met het team. Het team bestaat uit vier verschillende specialisten met ieder een iets ander vakgebied. Een kindercardioloog die het liefst onze baby direct geboren ziet worden, omdat hij in geval van nood direct ons kindje kan opereren.

Elke zwangerschap heeft denk ik wel complicaties, klein of groot. Zo ook de zwangerschap van mijn vrouw. Tot week 35 gaat alles naar omstandigheden goed. Ons kind blijkt een druk kind in de buik te zijn. Het is soms uren achtereen druk de baarmoeder aan het verbouwen, zo lijkt het. Een prachtige ervaring voor mij als man, want dat komt toch het dichtst bij communicatie met je kindje. Op de reguliere controle bij de verloskundige is er echter iets veranderd. Bij de controle van het hartje is een afwijking te horen die we niet eerder gehoord hadden. Het hartje slaat soms een hartslag over. We schrikken behoorlijk, omdat we niet…

Een spannend moment is toch wel de 20-wekenecho. Zou alles wel goed zijn met ons kindje?

Vroeg in de zwangerschap kun je nog weinig doen wat echt nut heeft voor je kindje. Het is vooral wachten en elke dag meten of de buik echt groeit en zelfs dat is onnodig tijdverdrijf. Maar je kunt altijd aan de kinderkamer beginnen. Dat was dan ook onze volgende stap.

‘Nee, ik ben niet misselijk!’ roept mijn vrouw geïrriteerd naar me. Bijna elke ochtend stel ik die vraag verwachtingsvol aan haar. Want laten we eerlijk zijn, naast al het bewijs aan zwangerschapstesten is ochtendmisselijkheid hét signaal dat je zwanger bent! Mijn vrouw vraagt zich hardop af waarom ik zo blij word van haar ellende. Ik vraag me af of ze wel zwanger is als ze nog steeds geen last van ochtendmisselijkheid heeft.