Een vuistdikke roman van ruim vijfhonderd pagina’s met op de voorkant een foto van een locomotief. Wanneer je het openslaat, lijkt het alsof je meereist met de trein die in 1923 vanuit de Russische stad Kazan naar Samarkand. 

“Als kind wilde ik niet geknuffeld worden, niet aangeraakt. Maar ik wilde wel altijd bij mijn moeder in de buurt zijn; ik heb haar tot mijn vierde geen seconde uit het oog verloren, en ook daarna raakte ik vaak in paniek als ik niet wist waar ze was.” – uitspraak van Anouschka (48) één van de vrouwen uit het boek.

“Somber was de maand december. Niet bijzonder veel regen, maar wel bijzonder veel grijs. Weinig opbeurend, eerder deprimerend. Intussen werd het koud, echt koud. Koud met een heldere sterrenhemel en overdag blauwe luchten, witte weiden en onbeweeglijke bomen. Op de fiets is het wel bibberen maar ook genieten, met volle teugen. Eigenlijk ben ik nooit erg aan de lente toe als het niet eerst goed gewinterd heeft. En ’t is voor de natuur ook beter. Hier ligt een mooie les in voor het geestelijk leven…”

De fouten herhalen die zijn ouders maakten, dat is de grootste angst van schrijver Alex Schulman. Hij schreef De overlevenden, een autobiografisch boek over drie broers die elk op hun eigen manier hun jeugd achter zich proberen te laten. Wat doen we met de erfenis van de opvoeding, die we meekrijgen? Met Leonie Verhoeven (31), orthopedagoog en moeder van twee zoons ga ik hierover in gesprek. 

Als ik je vraag naar een onvervuld verlangen in je leven, wat is dan je antwoord? Volgens Herman Paul is het hart ‘een arena vol verlangens’. Een verlangen reikt naar dat wat nog ontbreekt. In Psalm 23 klinkt een tegengeluid én antwoord op onze verlangens. Deze troostpsalm is geschreven door David. Volgens de Nederlandse vertalers stelt David ‘als in een spiegel in eigen persoon zich voor ogen de gelukzaligheid van een oprecht kind van God, zowel in lichamelijk als in geestelijk opzicht, onder het lieflijk beleid en de herderlijke zorg van zijn genadige God, in de opperste Herder van de ziel, onze Heere Jezus Christus.’ Het begin van de Psalm…

Welke geluiden doen je aan thuis denken? Het kraken van de traptreden, het schuiven van de stoelen of de deurklink die vastgepakt wordt? Juan denkt het liefst niet meer aan zijn ouderlijk huis in Spanje. Niet alleen mentaal is hij ver verwijderd van zijn ouders, maar ook lichamelijk. In Edinburgh wordt hij opgebeld door zijn zus Isabel, met het bericht dat zijn vader overleden is. 

Relaties zijn universeel, maar de zienswijze op deze onderlinge verbindingen kunnen fors verschillen. Dat ervaarde ook Sofieke van Olst, toen ze met haar man en vier zoons in Ecuador woonde, om een kerkelijke gemeente op te bouwen in een sloppenwijk. ,,Bij ons in Nederland is het ‘ik’ veel belangrijker, maar daar zijn de mensen meer gericht op het ‘wij’.’’ De ervaringen die ze opdeed, zet ze in bij de Vluchtheuvel, waar ze werkzaam is als psychosociaal hulpverlener en EFT-therapeut. De Emotionally Focused Therapy (zie kader) staat stil bij waar het echt om draait in relaties: hechting.