GEWOON UNIEK OF UNIEK GEWOON

Het is weer zover. Vandaag moet, nee mag ik weer gezellig met mijn vrouw op pad voor een enerverende shopsessie. Volgens mijn vrouw is dat echt weer nodig, want zoveel had ze niet meer in haar kast liggen. Zelf heb ik dit natuurlijk wel even gecheckt, maar omdat ik bang was dat de kast zou instorten op het moment dat ik de deur open zou doen, heb ik instemmend geknikt. Ik zag de bui al hangen. Kast ingestort, vrouw ontmaskerd en ik met een zelfvoldane grijns ernaast veelbetekenend knikken. Het zou eindigen in een goede ruzie, waar ik uiteindelijk zelf de kast weer in elkaar zou moeten zetten. En natuurlijk al de kleren opvouwen, netjes terug leggen en alsnog gaan shoppen, alleen dan met een ‘gezonde’ spanning over de hele dag.

Dus kies ik voor de makkelijke weg en loop vol enthousiasme achter mijn vrouw aan. We gaan in rap tempo winkel in en winkel uit. Ik zie honderden mensen om me heen gedwee hun schema afwerken. Sommige relatief vrolijk, anderen uit verplichting. Ik krijg toch enigszins medelijden met al die mensen die als schapen dezelfde kant uit bewegen. Een grote massa die keurig meeloopt met de rest. Allemaal mensen die eigenlijk maar gewoon zijn. Die allemaal hetzelfde pad volgen…

In het spiegelbeeld van een keurige etalage zie ik mezelf meelopen tussen al die mensen. Ik doe[ gewoon netjes wat er van mij verlangd wordt. Meelopen met de massa, gewoon om erbij te horen. Stap na stap na stap…

Wacht even. Ik ben toch niet gewoon zoals de rest? Ik ben toch geen onderdeel van die massa? Ik laat mezelf toch niet meesleuren om op te gaan in de grijze massa?! Nee, ik ben uniek! Van mij is er maar één! Ik ben niet in een hokje te stoppen! Waar ben ik mee bezig? Ik moet laten zien dat ik uniek ben en geen meeloper zoals de rest.

Mijn vrouw staat op het punt een drukke winkel binnen te stappen. Met meer enthousiasme dan ik op dat moment nog kan verwerken. Waar haalt ze het toch vandaan, vraag ik mezelf af. Oh, OPRUIMING -70%, daar gaat natuurlijk elk vrouwenhart sneller van kloppen. De logica erachter snap ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Mijn vrouw is altijd dol enthousiast dat ze weer zoveel geld bespaard heeft, terwijl de rekening met dezelfde vaart leeg blijft lopen.

‘Schat, ik blijf even buiten om bij te komen,’ roep ik naar mijn vrouw.

‘Tuurlijk schatje,’ krijg ik terug te horen.

Zo, dat ging vrij gemakkelijk. Nu kan ik aan de massa ontsnappen en anders zijn dan de rest. Ik kijk om me heen. Alle bankjes zijn bezet. Maar goed, die zijn toch alleen bedoeld voor gewone mensen. Daar hoor ik sinds een aantal seconden al niet meer bij. Mijn oog valt op een uit de kluiten gewassen standbeeld in het midden van het plein. Gefundeerd op een stuk muur van ongeveer twee meter hoog. Ik zie mijn kans schoon. Dit is de plek waar ik niet alleen mentaal, maar ook fysiek de massa kan ontstijgen! Ik klim met verrassend veel gemak naar boven, om trots over de massa uit te kijken. Hier ben ik de koning onder de shoppende mensen. Hier ben ik uniek!

Naast mij zie ik een man met een klein buikje dezelfde tocht ondernemen. De plastic tassen in zijn linkerhand verraden dat hij hier niet uit vrije wil is gekomen. Even later zit hij hijgend naast me op de muur bij te komen.

‘Ook met de vrouw aan het shoppen?’ vraagt hij belangstellend.

‘Ehm… ik denk het wel’ antwoord ik schoorvoetend.

‘Niet iets wat je graag doet?’ vraagt de man glimlachend.

‘Nee, liever niet,’ geef ik opgelucht als antwoord.

De man zucht, kijkt me aan en zegt dan: ‘Gelukkig nog iemand die hier gewoon is gebleven!’

---