HEF JE HOOFD OMHOOG

‘Oooh mam, wilt u even stoppen? Ik móét hier een foto van maken!’ Het is voorjaarsvakantie en ik zit samen met mijn moeder in de auto, we rijden in Amersfoort. Een rotonde, middenin de stad, is helemaal gevuld met paarse krokussen. Het zijn er wel honderden, prachtig! Mijn moeder parkeert de auto een stukje verder.

In 1 Samuël 2 lees ik een prachtige tekst. ‘Nu juicht mijn hart dankzij de Heer, fier heft mijn hoofd zich op.’ Misschien herken je jezelf in deze woorden. Je ervaart God in je leven en de dankbaarheid in je hart is groot. Het voelt alsof de lente gekomen is: nieuw leven, een nieuwe tijd! Maar het kan ook zijn dat je geen idee hebt wat juichen is. De omstandigheden in je leven zijn niet bepaald vrolijk en je worstelt met jezelf of met God. De lente heeft eerder plaatsgemaakt voor stormende herfstbladeren en de kou lijkt diep in je hart te zitten. Als dat zo is, lees dan maar even door in 1 Samuël 2. ‘Er is niemand buiten U, geen rots is er als onze God.’ Zie je dat? Hoe hard de storm ook tekeer gaat of hoe uitzichtloos jouw situatie lijkt: de Rots blijft altijd staan. Niets of niemand zal ooit zó stabiel zijn als Hij.

Klamp je vast aan deze waarheid uit Gods woord. Dankzij de Heer kunnen we juichen! Dankzij God kunnen wij zelfs ons hoofd fier opheffen! Niet dankzij onze omstandigheden, want het leven is niet altijd leuk en al helemaal niet perfect. Ook niet dankzij onze gevoelens, want die zullen nooit helemaal stabiel zijn, hoe hard we ook aan onszelf werken. Het zal alleen maar lukken dankzij de Heer! Dé grote stabiele factor in ons wiebelige leven.

In mijn periodes van depressie ben ik vaak gaan wandelen. De paadjes en weggetjes van het bos bij de kliniek kan ik zo op m’n netvlies halen. Soms luister ik nummers die ik vaak luisterde tijdens het wandelen. Het is dan net of ik daar weer loop. Vaak waren mijn ogen gericht op de grond. Mensen zeiden weleens tegen me: ‘Kijk eens om je heen Marline, probeer te genieten van wat je ziet.’ Het is nu een aantal jaar later en ja, het heeft even geduurd. Maar het lukt.

Ik stap uit de auto en ik loop naar de rotonde, mijn blik gericht op al die mooie bloempjes. Ik zou bijna vergeten dat er ook nog auto’s rijden.. Dan sta ik daar, midden tussen de krokussen. Ze staan fier overeind, gericht naar het zonlicht! Wauw. Er klinkt een vrolijk kinderliedje in mijn gedachten: ‘Niets nee niets, niets is onmogelijk voor U.’

Tekst en beeld Marline Boom