LIEVE FLEUR // 1

Lieve Fleur,

Deze keer voelde het station anders. Hoe dichter de trein bij het station kwam, hoe sneller de zenuwen door mijn lijf vlogen. Het enige wat ik wist, is hoe zijn gezicht eruitzag. Ook wist ik zijn naam. Een gevoel van onbehagen bekroop me, maar dat probeerde ik te bestrijden. Mijn twee medestrijders zaten zelfs tegenover me. Twee vriendinnen waren mee. De pretlichten schenen in hun ogen, want ze konden niet wachten op dit avontuur. Als detectives gingen ze eerst een speurronde te lopen om te zien of meneer Date wel echt was wie hij was. Laten we hem voor het gemak even Roberto noemen; het was tijd om meneer Roberto te ontmoeten. Veel besproken, nog nooit in levende lijve aanschouwd.

Het onvermijdelijke was aangebroken. We moesten de trein uit, voor meneer Roberto voor niets stond te wachten. Ik had een plan gesmeed met mijn persoonlijke detectives. Zij gingen op verkentocht en gingen mij bellen als ze hem zagen. Ondertussen bleef ik op het perron om op hem te wachten en aan de meiden door te geven waar hij zich zou melden. Om een lang verhaal kort te maken: voor de meiden een glimp van hem op konden vangen, liep ik al naar hem toe. Ik moest toch maar zelf gaan verkennen of hij een beetje meeviel.

Toen ik op hem afliep, zeiden zijn ogen al hetzelfde als die van mij. Dit ging ‘m niet worden. Ze zeggen weleens dat de eerste indruk maar drie seconden duurt. De beste wetenschappers hebben gelijk. Mijn avond was echter nog maar net begonnen, dus ik liep met hem mee. Hij was asblond, hip en studentikoos. Zo studentikoos dat ik bij hem achterop de fiets mocht. Wanneer je achterop de fiets zit voel je de laatste maaltijd net te hoog zitten. Achterop is nooit een goed idee, helemaal niet wanneer je elkaar twee minuten kent.

Daar reden we dan, door het koude en donkere Rotterdam. Het is al niet mijn favoriete stad, maar deze avond heeft dit beeld nog even versterkt. Helemaal toen hij zijn fiets neerzette bij een biercafé. Waar zijn vrienden onaangekondigd stonden. Er werd naar hem geseind, het gevoel voor subtiliteit was afwezig. Ik voelde me even een stuk vlees dat werk bekeken, maar toen kwamen mijn medestrijders op mijn netvlies. Life is a boomerang, Fleur.

Daar zat ik dan, terwijl mijn vriendinnen twee zaakjes verderop cocktails aan het fijnproeven waren. Voor me stond een enorme bierpul. Dit werd geen fijnproeverij, dat was me duidelijk. Achter de bierpul zijn hoofd, het tafeltje was kleiner dan me lief was. Hij ging over op intellectuele praat, dat werd me nog wat. Van politieke hoogstanden tot technisch kwaad, alles kwam voorbij. Ondertussen zat ik maar naar het bier te kijken, ik moest deze pul naar achter zien te krijgen. Hij wierp een blik op mijn ringen en zei: ‘Als je je ringen afdoet, ben je ook twee kilo lichter zeg. Net een kerstboom.’

Het was tijd om te gaan. Hoog tijd. Ik wist niet welke woorden ik uit mijn mond moest laten komen toen we afscheid namen, dus ik brabbelde maar een ‘tot ooit’. Hij zei: ‘Ik denk niet dat we elkaar nog een keer gaan zien.’ Daar was ik het helemaal mee eens. Ik draaide me om en galoppeerde bijna terug naar mijn detectives.

Liefs, van mij

Dit verhaal is naar aanleiding van een interview. Komt er een geniaal dateverhaal bij je opborrelen wanneer je dit leest? Stuur dan een mailtje naar contactfleurrijk@gmail.com met jouw verhaal! Contact opnemen voor een telefonisch interview is ook een mogelijkheid. De verhalen worden altijd geplaatst met gefingeerde namen en zonder afzender.