OP JE TWINTIGSTE TUSSEN BEJAARDEN WONEN

De meeste studenten moeten de keuze maken: wel of niet op kamers gaan. En ga je dan in een studentenhuis wonen? Of huur je samen met een groep vriendinnen een appartement? Tegenwoordig zijn er ook nog andere vormen van op kamers wonen. Marisca woont namelijk samen met oudjes in een bejaardentehuis!  

Marisca van Eldik is 20 jaar, opgegroeid op Urk en is door vriendinnen, familie en weekendbaantje nog steeds sterk verbonden aan Urk. Momenteel zit zij in het derde jaar van de pabo in Gouda. Juf zijn vind zij echt helemaal te gek, ze heeft destijds dus de goede keuze gemaakt. En niet alleen koos zij de juiste studie maar ook de juiste studentenstad: Gouda!

Die juiste studiekeuze en stad werpen natuurlijk wel wat vragen op. Van Urk naar Gouda reizen kost Marisca zo’n tweeënhalf uur. En ja, dat is best wel lang als je dat elke dag op en neer moet doen. Daarom heeft zij de keuze gemaakt om op kamers te gaan. Niet alleen daarom,  maar ook een groot stuk behoefte aan zelfstandigheid beïnvloede haar keuze. Andere mensen leren kennen, eigen regels bepalen, buiten je comfortzone stappen. Marisca vindt het een verrijking om buiten haar eigen veilige wereldje te stappen.

Op kamers of uit huis aan kan heel verschillend uitpakken. De een kiest ervoor om alleen te gaan wonen, zodat je je volledig kunt focussen op de studie, de volgende kiest er voor om in een studentenhuis of flat te gaan wonen waar je een eigen kamer hebt, maar wel de gezelligheid van je medebewoners hebt. En nog weer een andere groep kiest, net als Marisca, voor een wel heel bijzondere huisvesting. Marisca had al besloten om op kamers te gaan toen zij een artikel in een blad las. Hierin werd een oproepje gedaan voor drie studenten die in een bejaardentehuis mochten komen wonen. Marisca vond dit een heel grappig en uniek idee en was al snel te porren voor dit plan. Na heel wat heen-en-weergemail en gebel met iemand die over de studenten ging, had zij ondertussen heel wat informatie verzameld. Het bleek te gaan over een woonruimte waar acht studenten woonden, waar zij de keuken/badkamer/kamer samen deelden en waar de studenten per tweetal op een kamer (in stapelbed, jawel) zouden slapen. Ondertussen had zij ook contact met de meiden. Natuurlijk moest zij ook  ‘gekeurd’ worden, want je bent haast 24/7 bij elkaar. Gelukkig verliep dit helemaal goed en was Marisca in september 2016 welkom om haar intrek te nemen.

Marisca beschrijft haar studentenhuis ook vaak als een ‘meidengezin’.

Alle gemeenschappelijke ruimtes worden met elkaar gedeeld en elke avond wordt er samen aan de keukentafel gegeten. Om de beurten wordt er gekookt, dit gaat eigenlijk vanzelf, er is geen kookrooster. Elke maandag worden de weekboodschappen gedaan waarvoor ieder een tientje inlegt. Het menu wordt via de groepsapp besproken en dan is er altijd wel iemand die zich aanmeldt als kok voor die dag. Er is geen vaatwasser aanwezig, dus na de maaltijd doen twee personen de afwas. Met een beetje geluk bestaat de afwas uit vier vieze pannen, acht grote borden, bestek, glazen en nog meer en sta je zo een half uur (vaak wel langer) schoon te maken. Maar ook van het afwassen wordt gewoon een feestje gemaakt. Muziekje aan, lekker zingen, kletsen en wat dansjes en de afwas is alweer gedaan. ’s Avonds wordt er vaak gezamenlijk nog een kopje thee met elkaar gedronken en daarna gaat iedereen zijn eigen gang.

Marisca beschrijft haar studentenhuis ook vaak als een ‘meidengezin’. Vanaf september 2016 tot juli 2018 deelde zij haar kamer met, in het begin, een wildvreemd iemand. Maar omdat je zo intensief samenleeft bouw je al heel snel een band op en nu zijn de meiden zelfs beste vriendinnen. Zo maken zij bijvoorbeeld ook vaak elkaars dates mee. En een ex-huisgenootje van de meiden is inmiddels al getrouwd en heeft zelfs al een kindje. Vaak zijn de meiden getuigen van elkaars hoogtepunten (verkering krijgen, verloven, trouwen, rijbewijs halen). Dat zorgt voor een hechte band. Dat de meiden precies dezelfde humor en visie op van alles en nog wat hebben helpt natuurlijk wel mee. De kamers in het bejaardentehuis zijn niet helemaal gelijk verdeeld. Zo deelden Marisca en haar huisgenootje de kleinste kamer. Een langwerpige en wat onhandig ingerichte kamer, maar ach, ook dat heeft wel weer zijn charmes. Vanaf september 2018 verhuisde Marisca naar een grotere kamer. Haar beste vriendin ging stoppen met haar studie. Een nieuwe kamer betekent natuurlijk ook intrekken bij een ander huisgenootje en dit keer trof Marisca het huisgenootje dat een heel bos omzaagt in haar slaap.

De studenten worden ingezet als ‘vrijwilligers’.

Een van de voordelen van Marisca’s kamer is dat zij goedkoop kan huren, slechts 160 euro per maand (excl. boodschappengeld en eenmalige energierekening) is zij kwijt per maand. Maar daar staat natuurlijk wel iets tegenover. De studenten worden ingezet als ‘vrijwilligers’. Een keer in de twee weken heeft Marisca van 19:00 uur tot 22:00 uur dienst achter de receptie. Hier mogen zij kleine klusjes doen zoals bijvoorbeeld brieven in de postbussen doen, kaartjes schrijven voor jarigen, zorgobservaties van bewoners in archieven doen, de kledingkast van de zusters opruimen (natuurlijk ook even passen wat het beste staat) etc. Tijdens je dienst ben je ook aanspreekpunt voor bezoekers. Daarnaast komen er ook bewoners langs om een praatje te maken en zo bouw je ook een band op met de mensen. In september wordt er op een zaterdag najaarsmarkt gehouden waarvoor de studenten het kinderplein moeten organiseren. Op verschillende manieren worden de meiden dus ingezet en om hulp gevraagd. Marisca ervaart dit overigens niet als belasting. Een receptiedienst kun je namelijk ook mooi met wat schoolwerk combineren.

Op de vraag of Marisca deze vorm van samenwonen aan zou raden reageert zij met een volmondig ja. Het is goedkoop wonen en het is erg gezellig met elkaar. Je moet je van te voren wel goed afvragen of dit echt wat voor je is. Je moet immers een kamer met een ander iemand delen. Daarnaast heb je contact met oudere mensen, wat Marisca zelf heel leuk vindt. En je maakt af en toe de gekste dingen mee. Zo zat er een keer een oude vrouw aan de tafel binnen het studentenhuis van Marisca. Ze had haar rollator neergezet en zat rustig op een stoel, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Uiteindelijk bleek ze verkeerd gelopen te zijn en wilde zij even uitrusten. Samen met de mevrouw is Marisca naar de benedenzaal voor bewoners gegaan. Gekke dingen maken Marisca en haar huisgenoten dus regelmatig mee, maar ook zijn er leuke dingen, zoals hun overbuurvrouw die hen op koeken trakteerde omdat zij jarig was.

Aan elk voordeel kleeft natuurlijk ook een nadeel. Marisca moet bijvoorbeeld elk weekend een koffer vuile was mee naar huis slepen omdat zij in het studentenhuis niet kan wassen. Ook is het lang niet altijd even handig om samen met een ander een kamer te delen. Momenteel deelt Marisca een kamer met een meisje dat al werkt en dus op tijd opstaat en weer vroeg onder de wol kruipt. Je leert dan echt rekening met elkaar houden want even de lamp aandoen als de ander al ligt te slapen is natuurlijk niet zo aardig. Soms wordt Marisca wel beetje gek van sommige huisgenootjes, maar hé, dat worden de thuiswoners ook wel eens van broertjes of zusjes. Verder overheerst vooral de gezelligheid.

Een zwerver die naar binnen gluurt is geen fijn idee.

Soms komen de meiden zelfs in een hele spannende situatie terecht. Een huisgenootje van Marisa had receptiedienst en zag een man met weekendtas binnenkomen. Op een gegeven moment zag zij dat de man bij hun studentenhuis binnen gluurde. Het meisje sprak de man op zijn gedrag aan en hij gaf in gebrekkig Engels te kennen dat hij een slaapplaats zocht. Uiteraard was dat niet mogelijk en stuurde Marisca’s huisgenootje de man weg. Marisca en een ander huisgenootje besloten om te checken of de man daadwerkelijk vertrokken was. Het leek erop alsof de man echt weg was. Totdat de meiden van een verpleegkundige hoorden dat de man weer in huis gespot was. Op de een of andere manier was de man toch weer binnen geglipt. Uiteindelijk vonden de meiden de man op een van de bovenste verdiepingen. Omdat de man echt niet weg wilde en rust uiteraard heel belangrijk is voor de bewoners besloot de verpleegkundige om de politie in te schakelen. Via een tolk werd een gesprek met de man gevoerd en uiteindelijk wezen zij de man de weg naar het station. Ondanks dat de situatie best komisch was zat de schrik er ook goed in bij de meiden. Een zwerver die naar binnen loopt te gluren is geen fijn idee. Maar zelf halen de meiden ook genoeg gekke streken met elkaar uit, dus misschien was dit een koekje van eigen deeg?

Tekst: Marielle de Kloet