DAG AAN DAG

Wat te doen als je leven van de ene op de andere dag verandert? Voor deze vraag kwam Julia (19) te staan. Als vierdejaars student verpleegkunde met relatie van twee jaar leek haar toekomst zeker. Wat doe je als die zekerheid wegvalt?

TOEN
Daar stond ik dan, wezenloos keek ik voor me uit. Het leek niet goed tot me doorgedrongen te zijn, ik besefte het niet.
Na een relatie van dik twee jaar verliet mijn vriend mij voor een ander meisje. Dit was wat ik nooit had zien aankomen, mijn toekomst was klaar. Ik zou mijn opleiding afmaken en dan een jaar werken om vervolgens te trouwen, want ik wist zeker dat dit de jongen zou zijn met wie ik zou gaan trouwen. Het was alsof de wereld stil stond. Wat moest ik nu? Opeens stond ik er alleen voor en moest ik een ander toekomstplan maken. Lange tijd ging het niet goed. Ik kon niet thuis zijn, ik kon nergens rust vinden met als gevolg dat ik altijd op pad was. Door zo druk mogelijk te zijn probeerde ik mijn gevoelens weg te drukken en te ontkomen aan het enorme gevoel van eenzaamheid. Op een gegeven moment voelde het alsof zelfs God niet meer in mijn leven was, mijn gebeden werden automatische zinnen, Bijbellezen deed ik alleen nog uit gewoonte en naar de kerk gaan? Ik probeerde er aan te ontkomen.

‘Door zo druk mogelijk te zijn probeerde ik mijn gevoelens weg te drukken en te ontkomen aan het enorme gevoel van eenzaamheid.’

Totdat ik op een dag wakker werd en de tekst zag die op mijn muur was geplakt: Dag aan dag draagt Hij ons. Mijn gebed veranderde van een automatisme in een vurig langdurig gebed. Ik begon te beseffen dat ik er niet langer alleen voor stond en dat was genoeg om mij doen op te staan en mijn toekomstplannen te wijzigen.

NU
En nu zit ik hier in mijn kamer in Antwerpen dit verhaal te typen. Ik zit in mijn laatste jaar van de opleiding Verpleegkunde en ik heb er voor gekozen om mijn stage te gaan lopen in het ziekenhuis in Antwerpen. En ik heb nog geen moment spijt gehad. Geen dag is hetzelfde als de vorige dag. Zo sta ik het ene moment mee te kijken op de operatiekamer en het andere moment verwijder ik hechtingen of verzorg ik heftige wonden. Ik geniet van de momenten dat ik echt iets kan betekenen voor de mensen en daar een hoop dankbaarheid voor terug krijg.

‘Ik maak mij geen zorgen meer over de toekomst. Ik laat het rustig over in Gods handen.’

STRAKS
En mijn toekomst? Nu ga ik doen waar ik altijd van gedroomd heb: straks als ik afgestudeerd ben hoop ik als vrijwillig verpleegkundige voor enkele maanden te vertrekken naar Afrika of Sri Lanka. Want daar zijn wij als verpleegkundigen echt nodig, daar waar haast geen hulpmiddelen zijn, daar waar ziekenhuizen niet meer zijn dan palen met rieten daken. En als ik terug ben? Ach, ik maak mij geen zorgen meer over de toekomst. Ik laat het rustig over in Gods handen. Ik heb nu wel geleerd dat wij als mensen hele grote plannen kunnen maken, maar dat Gods wegen zijn hoger dan onze wegen.