(BE)RUSTEN

Het is maandagavond, na een dag studeren, scrol ik doelloos over Instagram. Ineens heb ik twee woorden in mijn hoofd (be)rusten en rusten. Twee woorden, twee betekenissen en het ene woord heeft twee letters meer dan het andere. Berusten betekent dat je je ergens zonder verzet bij neerlegt. Rusten betekent de tijd nemen om te herstellen. Twee woorden met een andere betekenis, maar allebei speelden een grote rol in mijn proces van herstel.

Rusten

Ik kan me nog goed herinneren dat één van mijn vriendinnen in het begin van mijn herstelperiode adviseerde om een ritme te gaan creëren. Op tijd naar bed gaan; mediteren om het hoofd tot bedaren te brengen. Op tijd opstaan; de tijd nemen om je dag te beginnen. Ik kon haar wel iets aandoen. Ik wilde dolgraag op tijd naar bed gaan, maar als ik in bed lag dan lag ik uren wakker. Ken je dat plaatje waar Spongebob als een gek rondrent om spullen te verslepen, terwijl de locatie in brand staat? Dit plaatje beschrijft voor mij hoe de chaos eruitzag die ik ervoer in mijn hoofd. Ondanks dat ik doodmoe was, kwam ik niet in slaap. Ik werd ook midden in de nacht wakker met een gevoel van paniek; ik moet dit niet vergeten, ik moet dat nog doen en ik moet X nog mailen. Een onrustig gevoel zonder reden, want ik was immers al uit het actieve leven gestapt. Of nachtmerries; nachtmerries heb ik echt onwijs vaak gehad. Zo schrok ik wakker van een droom waarin een gast die ik kende kakkerlakken naar me gooide. Weird toch? Omdat mijn nachten drama waren, werd ik pas laat in de ochtend wakker. Na het douchen, was ik vaak alweer zo moe dat ik weer mijn bed inging. Ik leefde met de tien minuten regel. Ging iets goed, dan plakte ik er tien minuten aan. Trok ik het niet, dan kroop ik mijn bed weer in. Waarom ging je dan niet mediteren Michelle? Ik vond mediteren ten eerste mega zweverig en ik kon er geen concentratie voor opbrengen. Ik werd gek van de gedachtes en van de drukte in mijn hoofd. Nu weet ik dat niks zweverig is, behalve leven in je hoofd zonder connectie met je hart. Ik wilde zo graag een dagritme voor mezelf, maar het ging gewoon niet. Dat brengt me bij berusten.

Berusten

Ondanks dat ik niet het gevoel had dat mijn vriendin begreep waarom ik geen dagritme kon creëren, besloot ik om me erin te berusten. Ik had te lang gedaan wat anderen mij adviseerden of wat ik dacht dat anderen van mij wilden. Ik moest naar mezelf luisteren; ik kon niet anders. Mijn lichaam werkte immers niet mee. De keuze om me erin te berusten, ging niet zonder slag of stoten. Ik wilde mijn burn-out bevechten, zoals ik alle situaties in het leven aanpakte. Snel en pijnloos. Op de harde manier geleerd dat het leven zo niet werkt. Toen ik iets verder in mijn herstel was, kwam de focus intern te liggen. Een van de eerste dingen die ik leerde tijdens een Instagram cursus was dat je moet accepteren waar je nu staat. ‘Het is goed zoals het nu is; jij bent goed genoeg’ zei Fleur. Gedurende mijn coachtraject kwamen deze woorden meer dan eens terug. Groei komt wanneer de tijd juist, maar daarvoor moet je wel accepteren waar je nu staat. Het hoeft voor nu niet beter, mooier of grootser. Het is goed, goed zoals het is. Berusting; niet het makkelijkste om te doen, maar het zorgt uiteindelijk wel voor groei. Om er nog een klassieker van Fleur tegenaan te gooien; niks in het leven is zeker, behalve dat alles verandert.