WIE BEN JIJ ALS ER NIEMAND NAAR JE KIJKT?

‘Jij inspireert me echt.’ ‘Dankjewel voor wie je bent.’ ‘Ik heb je nodig.’ ‘Kan ik je even bellen?’ ‘Je bent zo’n sterke vrouw’  ‘Ik ben dankbaar voor jou.’ 

Ik zit te twijfelen of ik deze column wel zal versturen. Stiekem vind ik het heel eng om kwetsbaar te zijn. Eng om eerlijk te zijn over hoe ik me voel. De woorden hierboven krijg ik best vaak te horen. Ik hou ervan om met mensen te praten, mensen te helpen en voor mensen te zorgen. Hier krijg ik altijd superveel energie van, maar er is een tijd geweest dat ik veel te veel liefde aan anderen gaf waardoor er niet genoeg voor mezelf overbleef. 

Ik zette elke dag mijn masker weer op. Een grote glimlach op mijn gezicht, praatjes aangaan op mijn werk en school en als ik dan thuis kwam had ik niet zoveel energie meer. Wie was ik als er niemand keek? Waarom deed ik mezelf altijd zo sterk voor terwijl ik me niet altijd even sterk voelde? En stiekem wilde ik dat zelf ook helemaal niet inzien. Voor mensen zorgen werd een verdedigingsmechanisme, want zolang ik voor andere mensen zorgde, hoefde ik niet voor mezelf te zorgen en bij mijn eigen gevoelens stil te staan.

‘Naastenliefde.’ Dat was het woord waar ik me door liet leiden. Houden van de mensen om je heen. Net zoals de barmhartige Samaritaan in de Bijbel, je planning aan de kant schuiven om voor anderen te zorgen. Wat ik alleen vergat was de zin: ‘Heb je naaste lief als jezelf.’ En als ik niet van mezelf hou, hoe kan ik dan van anderen houden? Maar hoe moet je nou van jezelf houden? Eerlijk gezegd weet ik daar nog steeds niet altijd het antwoord op, maar ik weet wel dat God me in Zijn ogen perfect heeft geschapen. Wie ben ik dan om daar tegenin te gaan?

Hoe meer ik mee bezig hou met God en Zijn Woord, hoe meer ik van mezelf begin te houden. God schiep de prachtige lucht met al haar betoverende kleuren die ‘s avonds overvloeien in één grote glorie. Glorie aan God. God schiep de aarde met al haar prachtige natuur, bladeren aan de bomen die elk seizoen van kleur veranderen en bloemen die in de lente prachtig in de bloei komen te staan. De God die al dat wonderlijke heeft geschapen, heeft mij ook geschapen. Wat is dat een overweldigend en onwerkelijk gevoel.

Nog steeds vind ik het lastig om mijn eigen waarde in te zien, maar in de momenten dat ik rust voel over wie ik ben geeft me dat zo’n vrede. En dat is wat ik jullie, jij die dit leest, ook zo erg gun. Rust over wie je bent, hoe je doet en hoe je eruit ziet. Innerlijke vrede met jezelf is één van Gods grote geschenken. En ook jij bent perfect geschapen in Zijn ogen, dus wie ben jij om daar tegenin te gaan?