LIEVE, STERKE VROUW,

Soms zijn er momenten in het leven die je sterker maken doordat je dwars door een diep stuk duisternis moet. Met pijn, tranen en verdriet de wereld aan kunnen. Wachtende op dat moment dat je je vrij voelt van alles wat diep van binnen zit. Ik kan alleen maar zeggen dat het intens was, wat ik meemaakte. En in een stukje van mijn strijd op weg naar herstel, wil ik je graag meenemen. 

Zo’n drie jaar terug stopte ik met mijn studie docent beeldende kunst en vormgeving. Mijn lijf schreeuwde dat het op was. Fysiek en mentaal zat ik er helemaal doorheen. Door de heftige dingen die ik meemaakte in mijn leven, raakte ik zo in de knoop met mijzelf. Toen ik stopte met studeren, wilde ik heel graag werken. Dit omdat thuis zitten niet zo mijn ding is en ik op dat moment helemaal niet meer wist hoe te dealen met alles. 

Tot ik drie weken bij Ikea gewerkt had en ik een avond laat naar huis fietste. Ik was meer op dan ik ooit had kunnen bedenken. En zo kwam ik een dag later terecht in een rollercoaster binnen de GGZ. 

Binnen drie jaar kreeg ik meer dan twaalf behandelaren en verschillende soorten therapie. Maar daar waar je je daardoor alleen beter hoort te gaan voelen, ging ik alleen maar achteruit. Ik besloot dat het zo niet verder kon en dat ik mezelf echt weer beter wilde gaan voelen. De Bernice die eerder altijd zo sprankelde en het leven toelachte, wilde ik terug. Dus ik besloot alles zelf te gaan doen. 

Met alles wat ik nog in me had, ben ik op zoek gegaan naar traumatherapie. Dat was immers hetgeen waarvan ik dacht dat ik dat nodig zou hebben. Het werd een eenzame strijd waarin ik mij niet gehoord heb gevoeld, door de GGZ. Behandelaren die me aan mijn lot over lieten en vooral niet achter me stonden. Toch wilde ik door – vechten voor mezelf. Zo kwam ik terecht bij het Jelgerhuis in Leeuwarden. Hier was een behoorlijk lange wachtrij waardoor ik zo lang de strijd alleen aan moest blijven gaan, dat de moed me al in de schoenen zonk. Alleen verder zonder hulp, leek me niets en dus zocht ik door naar iets wat me hielp ter overbrugging. En al gauw werd ik in contact gebracht met de Hezenberg. Een plek waar ik zes weken opgenomen ben geweest. 

Zes weken intern bij de Hezenberg voor therapie en tot rust komen. De therapeuten hebben me laten inzien dat ik mocht strijden voor mezelf. De therapieèn die ik volgde, hielpen me de dagen door. Soms zag ik op die momenten zelf niet dat een therapie veel gedaan had voor me. Maar maanden later besefte ik dan, dat het me zoveel gebracht had. 

Mijn basis moest goed zijn, daar waar ´ie helemaal overhoop lag. 

Een van de oefeningen van therapie wil ik jou meegeven. We moesten op een groot blad een basisvorm tekenen. Het hele blad moest vol staan en zo koos ik een driehoek. Mijn blad stond vol met wiebelige driehoeken. Het leek wel alsof ze allemaal in een fuik getrokken werden. Tot we de oefening nabespraken. Mijn therapeute gaf aan dat ik het blad eens om moest draaien waardoor de driehoeken niet meer wiebelig op het papier stonden maar juist stevig als een soort fundament op de grond. Maanden later besefte ik pas dat deze oefening zoveel voor me betekende. Daar waar mijn leven zo wankel en wiebelig was, er zoveel gebeurd was, was het enige wat ik nu nodig had, een goed en stevig fundament. Mijn basis moest goed zijn, daar waar ´ie helemaal overhoop lag. 

Ik moest op zoek naar de balans in mijn leven. Het fundament van mezelf. Weet je wat voor jou balans in je leven geeft en waar jouw fundament op gebouwd is? Of waar deze uit bestaat? En vooral om dat fundament te laten bestaan, waar haal je kracht uit en wat maakt jou krachtig? 

De zes weken gingen voorbij en al snel startte ik in Leeuwarden voor traumatherapie. Het waren drie pittige maanden waarin ik mezelf tegenkwam, struikelde over alles in mijn hoofd en besefte dat er zoveel werk aan de winkel was. De flashbacks van vroeger waren meer dan ooit, mijn duistere hoofd was zo intens dat ik soms niet wist ermee te dealen en hoe graag ik bij mijn gevoel wilde komen – hoe verder weg ik ervan ging staan. De therapïeenn in Leeuwarden waren zwaar. Mijn hoofd werd voller en voller en zo besloten we met een aantal behandelaren alles op alles te zetten om mezelf weer de goede kant op te helpen. Ik skipte alle theoretische therapieën en ging meer bezig met sport en PMT. Want dat was hetgeen waar ik meer uit kon halen. Ik leerde op een goede manier over mezelf, over hoe ik situaties van buitenaf kon vermijden en niet binnen hoefde te laten komen. Ik leerde grenzen op te zoeken maar ze ook te bewaken. 

De traumatherapie was heftig maar heeft me veel gebracht. Ik had het stukje levenslust teruggevonden wat zo belangrijk was. Tot ik terug kwam bij de GGZ. Daar vertelden ze me dat ik uitbehandeld was. Op dat moment zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Ik had drie maanden zo hard gestreden en ineens hoor je dat alles over en klaar is. Dat je nooit meer beter kan worden. 

De hoofdbehandelaar die ik op dat moment had, heb ik de hand geschud. Het leek me beter dat onze wegen zouden scheiden. Ik wilde door, sterker worden en terug de maatschappij in met mijn vechtlust en stukje levenslust die ik had opgedaan drie maanden lang. 

Samen met mijn nieuwe hoofdbehandelaar ben ik op zoek gegaan naar een second opinion om te kijken naar dat wat er nodig zou zijn. En vooral om te horen dat ik niet uitbehandeld zou zijn. 

Ik wil je op het hart drukken, dat jij voor altijd in je leven je eigen regie hebt. Welke keuzes er ook voor je deur staan en wat voor moeilijks er ook is in je leven. Jij hebt de touwtjes in handen. De mensen die jou willen helpen, mogen naast je lopen om je te ondersteunen, maar jij mag het doen. Het aangaan. Kies in alles wat tegen je gezegd wordt, voor jezelf. Uiteindelijk kan iedereen zoveel tegen je zeggen, maar ben jij degene die weet wat het beste voor je voelt. Jouw binnenwereld is van jou en niemand kan echt zien wat daar schuil gaat. Probeer de mensen om je heen te hebben die meedenken voor je in het positieve.