THUISKLUSSERS

‘Waarom doe je dat nooit thuis?!’ vraagt mijn vrouw geïrriteerd. Het is weer zover, de discussie waarom ik op mijn werk wel honderd procent toegewijd ben aan klussen en thuis alles in elkaar laat storten. Mijn huis staat natuurlijk niet op instorten, maar vanuit vrouwelijk oogpunt staat een jaar verven uitstellen daar ongeveer gelijk aan. ‘Schat, het is heel veel werk en daar heb ik nu geen tijd en zin voor,’ reageer ik zo lief mogelijk.

Diep vanbinnen weet ik dat ik de discussie bij voorbaat al verloren heb. Het is alleen nog een aantal dagen uitstellen totdat mijn vrouw de continuïteit van een goed huwelijk eraan verbindt. Die realistisch gezien alleen wordt gebruikt als drukmiddel, maar ze weet het echt heel goed te brengen! Zelf ben ik al aan het calculeren wat ik allemaal moet gaan regelen en voorbereiden om deze klus te klaren. Het hout schoonmaken en schuren is twee dagen werk.  Gronden, opnieuw schoonmaken en schuren is nog twee dagen. Dan nog aflakken als het geen twee keer moet, is nog twee dagen werk. Verf en alle attributen kopen. Stijger huren en opbouwen. Ondertussen kijk ik nog eens naar het aantal vakantiedagen dat ik beschikbaar heb. Dat wordt dus kiezen tussen of weinig vrije tijd, of weken ruzie met mijn vrouw. 

De volgende dag wordt ik blij verrast, want mijn vrouw heeft niet stil gezeten en komt met een oplossing. ‘’Je hoeft het niet meer te doen, mijn vader komt zaterdag helpen!’’ De toon alleen geeft al rillingen over mijn rug. In gedachten zie ik ons als bejaarden achter de geraniums zitten. Slecht ter been en blij als de plaatselijke buurtkat voorbij schuifelt, omdat er dan nog iets in ons leven zich zichtbaar vooruit beweegt. Op de wijzers van de klok na dan. “Wil je thee voor me zetten?’’ vraagt mij vrouw. “Ik ben best moe, wat dacht je van over een uurtje?’’ reageer ik. “Weet je wat ik allemaal voor je doe?!’’ roept mijn vrouw uit. “Ik heb toen het hele huis geverfd omdat jij dat niet zag zitten!’’ Ja en dan heb je geen enkel been om op te staan op dat moment en alle andere momenten in je leven. Dus ik probeer eruit te halen wat erin zit en stem ermee in dat ik begin met verven en mijn schoonvader mag helpen.

Na vijf minuten staat het zweet overal en kan ik rustig verder werken, om alleen in het zicht van anderen te doen of ik het werk echt serieus neem.

Op de bewuste zaterdag komt mijn schoonvader vrolijk binnenlopen en heeft het voor elkaar gekregen om mijn schoonmoeder en schoonzusje mee te nemen. Bij hun liggen de verhoudingen dus andersom, denk ik bij mezelf. Dat zeg je nooit hardop, want een familieruzie is zo begonnen op die momenten. Iedereen gaat hard aan het werk en mijn vrouw heeft met haar vader al een ‘goede’ planning gemaakt. Tot twaalf uur is het schuren en voorbereiden en direct daarna beginnen we met verven. Als de verf snel droogt dan kunnen we ook nog aflakken en is de hele klus in een dag klaar. Ik wil bijna m’n mond open trekken om commentaar te leveren op het niet haalbare aan de planning, maar besluit toch m’n mond te houden. Voor je het weet wordt je afgerekend op een planning die je zelf niet hebt gemaakt. Ik begin hard te schuren aan de voorzijde die vol in de zon staat. Na vijf minuten staat het zweet overal en kan ik rustig verder werken, om alleen in het zicht van anderen te doen of ik het werk echt serieus neem. Aan de blik van mijn schoonmoeder te zien had ze liever aan het strand gezeten met een koud glaasje fris. Ik kan niet opmaken of ze mij als boosdoener ziet, of iemand anders in de familie. Voor mij is het om het even, het scheelt mij veel werk dus maak ik me niet druk hierom.

Zoals verwacht is het veel meer werk dan mijn vrouw had ingeschat en is het enthousiasme aan het einde van de dag vergelijkbaar met een koster die op maandagmorgen de kerk schoon moet maken (neem dus altijd je snoeppapier mee naar huis). Het kost uiteindelijk nog twee dagen werk na de hulp van haar familie. Stiekem hoop ik dat ze nu respect heeft gekregen voor dit soort klussen en de volgende keer geen ruzie meer maakt als ik weer een jaar uitstel. Maar het zal eerder zo zijn dat de ruzie er weer komt en ze zorgt dat ze geen oplossingen meer aandraagt die haar en haar familie erbij betrekken.

Als man vind ik het heerlijk om te werken. Daar word ik voor betaald en dat is mijn werk. Maar thuis zit ik graag rustig op de bank, of duik in wat hobby’s. Thuis klussen is eigenlijk langer door werken zonder dat je ervoor betaald wordt. Dat doe ik alleen als ik echt energie teveel heb en dan nog is het dubieus. Dwing je man dus niet, maar stimuleer hem liefdevol door hem in de watten te leggen. En je zal zien dat hij uit zichzelf gaat klussen. Of niet natuurlijk, maar dan het je wel je best gedaan.

Ps. Als mijn vrouw hieronder reageert dat ze 37 weken zwanger was en bijna alles alleen heeft gedaan dan zou dat kunnen kloppen. Maar dat kan ik helaas niet ontkennen of bevestigen.

Tekst dankzij Maarten Verloop.