DE KRACHT VAN KWETSBAARHEID?

Bestaat er zoiets als je té kwetsbaar opstellen? Ik hoop het eigenlijk niet. De gemiddelde volger van mijn blog of Instagram-account weet dat ik met enige regelmaat iets heel persoonlijks schrijf. En zelfs dat hoef je niet te doen om een kijkje in mijn ziel te nemen, want zelfs op Fleurrijk zijn de meest persoonlijke verhalen van mij te vinden, bijvoorbeeld over happy single zijn. Vandaag wil ik jou (en mezelf) uitleggen waarom ik geloof in de kracht van kwetsbaarheid.

Ik schrijf om woorden te geven aan dat wat vanbinnen leeft. Ik maak er een verhaal van, met andere personages in de hoofdrol, om de dingen die in mijn leven gebeuren een plekje te geven. Zoals in mijn debuut, dat gebaseerd is op diverse persoonlijke ervaringen. Een relatie die ik had toen het geloof nog niet echt voor mij leefde en verschillende vriendschappen met niet-gelovige jongens en meiden.

Ik nam me ernstig voor dat het bij dat ene persoonlijke verhaal zou blijven. Natuurlijk zou ik meer boeken schrijven, maar dat waren echt pure verzinsels. Tot een van mijn leerlingen kort na het verschijnen van mijn tweede boek vroeg of dit boek gebaseerd was op mijn eigen leven, omdat ik voordat ik gediagnosticeerd werd met coeliakie, ook vaak moe was. Ik ontkende het eerst, wilde het niet zien. Maar ze had wel degelijk een punt. Sindsdien maak ik er niet meer zo’n probleem van, hoewel ik wel een zekere professionele afstand neem van het verhaal. Tenslotte is niet alles wat mijn personages meemaken, mijn leven, het moet wel het verhaal van het personage blijven.

Ook mijn vijfde boek komt gevaarlijk dichtbij. Misschien zelfs dichterbij dan de anderen, het hoofdpersonage vertrekt voor enkele maanden naar Engeland om daar te gaan werken als au pair. Toch kan ik zo uit m’n hoofd al minstens 20 verschillen opnoemen tussen mijn verhaal en dat van Lynn (haar het hoofdpersonage blijven noemen voelt zo afstandelijk, ze voelt als een goede vriendin). Ergens kan ik niet wachten tot iedereen dit verhaal kan lezen, maar aan de andere kant ben ik blij dat het nog even van mij is. Juist omdat het zoveel op mijn verhaal lijkt.

Zelfs dit verhaal is persoonlijk geworden. En eerlijk gezegd kan het me ook niet zoveel schelen. Ik geloof in de kracht van verhalen, of ze nu voor volledig verzonnen of autobiografisch zijn. Persoonlijke verhalen delen is een risico van het vak en ik heb het er voor over. Een van mijn vele, vele collega’s zei ooit: “Ik heb een boek geschreven, dit is een stukje van mijn ziel en voor 12 euro is het van jou.” Weet je, als zo’n stukje van mijn ziel, jouw hart kan raken, bemoedigen, troosten of de weg wijzen, dan ben ik bereid om heel veel van die stukjes af te staan.