DE STRIJD TEGEN ABORTUS

Deze maand een onderwerp dat dicht aan mijn hart ligt: het beschermen van het ongeboren leven. Eerst even de cijfers om een goed beeld te krijgen van de omvang. In Nederland worden ongeveer 30 duizend abortussen per jaar uitgevoerd. Wereldwijd zijn er ongeveer 42 miljoen abortussen per jaar te betreuren, daarnaast zijn er totaal 57 miljoen overledenen per jaar. Wat betekent dat 42 procent van alle doden per jaar wereldwijd abortussen zijn! Overheden steken miljarden in onderzoek en bestrijdingen van alle soorten doodsoorzaken, om die 57 miljoen per jaar omlaag te krijgen. Maar dezelfde overheden faciliteren abortussen in veel landen. Waar in de ene kamer gevochten wordt voor het leven van een prematuur kind, wordt in de kamer ernaast het leven bewust beëindigd van een prematuur kind. Een bizarre tegenstelling ten koste van miljoenen ongeboren leventjes.

Hoe zijn we hier gekomen? Op welk punt hebben mensen bedacht dat het doden van ongeboren kinderen moraal verantwoord is? Wanneer werd het leven van een seriemoordenaar meer waard dan het leven van een ongeboren onschuldig kind? Ik ga proberen op dit vraagstuk een antwoord te geven. Ik weet dat dit moeilijk is, maar ik ben als christen verplicht om hierover te schrijven en het onderwerp niet uit de weg te gaan. 

De Bijbel is heel duidelijk over abortus. Al het leven is door God geschapen en door God gegeven. Wij mogen niet doden vanaf het moment van conceptie. Dat is voor ons niet nieuw. Maar in discussie met iemand die onchristelijk is, is dat voor de ander geen steekhoudend argument. Daarom zal ik de column proberen te schrijven vanuit onchristelijk perspectief. Zodat je de argumenten kunt gebruiken in discussie met iedereen.

De wereld om ons heen seculariseert in hoog tempo en daarmee seculariseren ook veel christelijke waarden en normen. Waar vroeger het gezin centraal stond, staat tegenwoordig het ‘ik’ centraal. Een maatschappelijk succesvol leven bestond vroeger uit trouwen en een gezin stichten. Tegenwoordig bestaat het uit ‘alles uit het leven halen, vrij en gelukkig zijn zonder grenzen’. Dat heeft door de generaties een verandering van normen en waarden gebracht. Die verandering is naar mijn mening echt op stoom gekomen met de seksuele revolutie in de jaren ’60. Deze mensen hebben de hoekstenen gelegd voor de maatschappij zoals we die nu kennen. Waar iedereen zonder verantwoordelijkheid te nemen zich door het leven heen kan feesten. Maar de keerzijde hiervan is zwaar onderschat. Mensen zijn het leven verleerd. Het lijden mag niet meer bestaan, terwijl leven toch echt lijden is. Ze leven van leegte naar leegte in de vorm van feesten en oppervlakkige prestaties. En als ze ergens halverwege hun leven stilstaan, en het feesten nog steeds hun leven niet zinvol heeft gemaakt, dan komen ze erachter dat het geluk ergens anders ligt. Dan beginnen ze pas aan serieuze relaties en kinderen. En omdat ze nooit hebben geleerd hoe relaties daadwerkelijk in elkaar steken, vallen ze terug op het ‘ik’ en stranden vele relaties weer. Het echte geluk van trouwen en een stabiel gezin stichten, zullen helaas steeds minder mensen ervaren. En de troost en het vertrouwen van geloof in de enige ware God zullen nog minder mensen in hun leven kennen.

Daarmee komen we aan bij het waarom van een abortus. Hoe komt het dat mensen voor abortus zijn? Er is een kwaadaardige campagne aan vooraf gegaan die mensen heeft gehersenspoeld. Vooral vanuit het feminisme aangewakkerd, omdat vrouwen beschikkingsrecht moeten hebben over hun eigen lichaam en dus ook de mogelijkheid van abortus. Het eerste was de noodzaak van een abortus creëren. Als het leven van de moeder in gevaar is. Daar konden we het nog over eens zijn. Bij verkrachting van de moeder. Een ongelofelijk moeilijk dilemma waar een discussie begrijpelijk is. Maar ik blijf aan de zijde staan van het kind, dat niet de veroorzaker is hiervan en recht heeft op leven. Daarna werden er andere omstandigheden bij gehaald. Zoals de kwaliteit van leven, financieel, sociaal en vele andere. Dit zijn absoluut geen redenen voor abortus! Vroeger waren mensen vele malen armer en werden grotere gezinnen gesticht. Maar de campagne moest nog een stap verder. Het ongeboren leven werd gedehumaniseerd. Want als we het ongeboren leven niet als leven zien, wordt er in theorie ook niets beëindigd. Dus werd het ongeboren kind een klompje cellen genoemd en niet levensvatbaar buiten de baarmoeder. Het is bizar dat mensen hiervoor ontvankelijk zijn, want een kloppend hart zou iedere discussie hierover direct de kop in moeten drukken. Helaas stopte de campagne hier niet. Tegenwoordig is voor sommige mensen niet de vraag waarom het geaborteerd moet worden, maar waarom het moet leven? Want een kind is maar een parasiet die het leven uit de moeder zuigt, en dat zou de moeder alleen al het recht geven om de zwangerschap op elk willekeurig moment af te breken. Discussie is nu naar menselijke maatstaven zinloos geworden. Nu is het wel beter te verklaren waarom mensen positief tegenover abortus staan. Aan de ene kant de kwaadaardige campagne en aan de andere kant de veranderende normen en waarden.

Waarom anti-abortus? Een zwangerschap en daarmee het leven van een kind begint bij conceptie. Op dat moment wordt de volledige DNA van het kind vastgelegd en is het een ééncellig organisme. Wetenschappelijk is dit ook bewezen. Als ter vergelijking morgen op Mars een ééncellig organisme wordt ontdekt, staat morgen in elke krant ‘Leven op Mars gevonden’. 

Het leven is ook een uniek nieuw leven met een eigen DNA, bloedbaan, organen en nog veel meer,  en geen onderdeel van de moeder. De moeder heeft beschikking over leven en dood van haar kind als het in de baarmoeder groeit, evenmin als ze dat bij haar geboren kinderen heeft. Het is namelijk niet haar eigen leven! Maar ze is wel verantwoordelijk voor het in leven houden van het nieuwe leven.

Als een moeder met een tweejarig kind zich bij een dokter meldt en zegt dat ze het niet meer ziet zitten om voor haar kind te zorgen, om vervolgens aan de dokter om een euthanasiepil te vragen voor haar kind, dan zal elk mens in protest komen, omdat dit een moord is op een ander leven. Maar als datzelfde kind minder dan 24 weken in de baarmoeder groeit, dan zou dit ineens humaan en een recht zijn? Ja maar, het ongeboren kind kan nog niet overleven buiten de baarmoeder en het tweejarige kind kan afgestaan worden ter adoptie. Oké, stel dat het tweejarige kind met zijn ouders op een onbewoond eiland leeft en er dus niemand anders voor het kind kan zorgen. Dan is het ook niet levensvatbaar en is het kind dan doden ineens wel humaan en een recht? 

Daarnaast is een kind in de baarmoeder wel degelijk levensvatbaar zolang het niet met geweld uit de baarmoeder wordt gehaald. Er moet een ingreep van buitenaf plaats vinden om het leven actief te beëindigen. Een geboren baby kun je ook niet vermoorden met als reden ‘als ik het geen melk geef zal het toch niet overleven, dus het is niet levensvatbaar tot het voor zichzelf kan zorgen’. En dat is geen rare vergelijking, want een ongeboren kind onder de 24 weken wordt buiten de baarmoeder ook afgesneden van voeding, warmte en bescherming, waardoor het niet levensvatbaar is. Na 24 weken zijn deze benodigdheden simpelweg te vervangen door apparatuur, maar is het kind onveranderd. Dat het kind niet levensvatbaar zou zijn is gewoon een drogreden om abortus goed te praten en het geweten te sussen door het ongeboren leven te dehumaniseren. 

En de vrouwen die zwanger zijn door verkrachting dan? Die moeten toch het recht hebben om het kind van hun verkrachter te laten aborteren? Daarvoor is abortuswetgeving hard nodig! Een slecht argument voor abortuswetgeving als je het mij vraagt. Waarom? Minder dan 1% van alle abortussen vinden plaats om reden van verkrachting. Dat betekent dat dit argument hooguit 1% van de abortussen betreft. En het is zinvoller om over de 99% van de abortussen te discussiëren, dan die extreme 1% (bron: CBS).

Wat is het hellende vlak bij abortus? In de abortuswetgeving in Nederland valt iets op. Er zijn een aantal voorwaarden waar je aan moet voldoen om voor abortus in aanmerking te komen. Eén van die voorwaarden is: ‘er moet sprake zijn van een noodsituatie’. Bij een noodsituatie denken we aan iemand die in direct gevaar verkeert. Als het leven van de moeder in gevaar is lijkt mij dat een echte noodsituatie. Maar die term is zo ongelofelijk ver opgerekt voor abortus, dat het ongeloofwaardig is geworden. Zijn financiële problemen tijdens of na een zwangerschap een noodsituatie? Is een sociaal instabiele omgeving tijdens of na een zwangerschap een noodsituatie? Een vierde kind dat je niet aan had zien komen een noodsituatie? Erg jong moeder worden een noodsituatie? Maar hier stopt het niet, helaas. Nu lijkt elke willekeurige reden een noodsituatie te zijn. En met de technieken van tegenwoordig kunnen allerlei afwijkingen en ziekten vastgesteld worden. Vaak nog niet eens met zekerheid. Dat brengt ons nu al op het afschuwelijke feit dat 80% van alle kinderen met het Syndroom van Down geaborteerd worden. Wat betekent dat deze levens geselecteerd worden op basis van volmaaktheid. De techniek raast in ongekende snelheid door. Het is een kwestie van tijd voor vele details van de ongeboren baby’s in vroeg stadium ontdekt kunnen worden. Wat als ouders al drie jongens hebben en nu een meisje willen? Wat als ouders echt niet willen dat hun kinderen een bepaald afwijkend gen hebben wat een verhoogde kans op hartfalen geeft? Wat als ouders echt geen kind met rood haar willen? Dat lijkt heel extreem, maar abortus leek ons in de jaren ’50 ook totaal ondenkbaar! We kunnen straks onze kinderen selecteren op basis van allerlei variabelen en nog steeds zal het een noodsituatie genoemd worden.

Als christenen hebben wij de plicht om te bidden en te werken. Bidden kunnen we allemaal doen, waar we ook zijn. Werken kunnen we ook allemaal doen, door bijvoorbeeld geld en spullen te doneren aan stichtingen die vechten voor het leven, maar ook door onze stem te laten horen waar het kan. Stichting Schreeuw om Leven houd dit jaar op 16 november de 27^ste Mars voor het Leven. Voor het achtste jaar sluit ik me aan bij al die mensen die publiekelijk opkomen voor het ongeboren leven. We kunnen en mogen niet meer stil zijn. Al die ongeboren kinderen hebben geen stem om te zeggen dat ze willen leven. Het is een stille schreeuw in de baarmoeder om hulp. En wij moeten de stem zijn voor deze kinderen, om dit gruwelijk onrecht te stoppen! Later zullen ze aan ons vragen: ‘Waar was jij toen zoveel kinderen in de moederschoot vermoord werden?’. Wat is dan ons antwoord? 

Nergens is een veiligere plek voor het ongeboren leven dan in de baarmoeder, en tegelijkertijd is er nergens een onveiligere plek voor het ongeboren leven dan in de baarmoeder ten gevolge van abortus.

https://www.schreeuwomleven.nl/marsvoorhetleven/

Tekst Maarten Verloop // Beeld Celine Dijkstra