WIE SCHRIJFT HET VERHAAL?
Een van mijn favoriete onderdelen van het schrijven van een verhaal is het verzinnen van personages. Ik geniet ervan om te bedenken wat hun favoriete muziek is en welke kleding ze het liefst dragen. Op internet speur ik naar portretfoto’s zodat ik in mijn hoofd heb zitten hoe ze eruit zien en sinds een jaar of twee test ik hun persoonlijkheid, mijn favoriete test is die van Myers-Briggs. Ik kruip in de huid van het personage en vul namens hem of haar de test in. Meestal als de test klaar is, weet ik precies welke rol dit personage in het verhaal krijgt. En als die karaktereigenschappen en verhaallijn perfect op elkaar aansluiten, hoef ik weinig meer te doen. Het verhaal gaat zich eigenlijk vanzelf schrijven.
Maar … dat heeft ook een nadeel. Ik schrijf nu al vijf jaar officieel boeken en heb ontdekt dat personages ook ontzettend eigenwijs kunnen zijn. Soms dwingen ze me, door slechts één zin, die ik bijna gedachteloos typ, de complete verhaallijn te herzien. Het nadeel van een verhaal dat zich zelf aan het schrijven. Als het voorkomt, knoop ik het gesprek aan met de personages en vraag waarom ze dit nu weer hebben gezegd of gedaan. Mijn personages zijn voor mij bijna net zo echt als mensen die ik in het dagelijkse leven tegenkom, dus zo ingewikkeld is een gesprek met hen voeren niet. Ze reageren verschillend op dit gesprek. De meesten laten me rustig uitpraten en knikken dan gelaten dat ze het begrijpen.
Natuurlijk zitten er ook weleens onredelijke types tussen. Koppige figuren die gewoon niet snappen dat ik het beste met ze voor heb. Als er zo eentje tussen zit die niet wil luisteren, blijf ik niet langer vriendelijk. Ik zet mijn strengste gezicht op (nog een overblijfsel uit de tijd dat ik als docent Engels werkte) en zeg: ‘Ho eens even, wie schrijft hier nu het verhaal? Jij of ik?’ Heel soms hebben ze een logische verklaring. Dat noem ik een geniale inval en ik verwerk het in het verhaal. Maar meestal zwijgen ze in alle talen. Eigenwijze mormels, net zo eigenwijs als degene die hen bedacht heeft.
Want eigenwijs ben ik zeker. Regelmatig doe ik ook pogingen om mijn eigen verhaal te schrijven. In mijn hoofd heb ik dan een compleet plaatje uitgedacht hoe het zal zijn. Hele gesprekken spelen zich af en na afloop denk ik tevreden: ‘Ja, zo moet het zijn.’ Maar ho eens even, wie schrijft hier nu het verhaal? Ben ik dat, of heeft mijn levensverhaal een andere Auteur? Denk ik echt beter te weten dan Hij wat goed is voor dat machtige, grote verhaal dat Hij aan het schrijven is en waarin ik een kleine rol mag spelen?
Het verschil tussen Hem en mij is dat Hij weet wat Hij doet. Hij schrijft al een jaar of 6000 geschiedenis, daar vallen die vijf jaar van mij bij in het niet. Eigenwijze personages zorgen soms voor een mooi verhaal, maar meestal is het gewoon heel irritant. Ik denk dat ik het uitwerken en schrijven van mijn levensverhaal beter aan Zijn schrijverskunsten kan overlaten.
Tekst Mirjam Schippers // Beeld Anne Wil van de Waal
