WAAR MIJN HART HET HARDST VOOR KLOPT

Dus ik ga doen waar mijn hart, waar mijn hart het hardst voor klopt.

Ik ga doen waar mijn hart, waar mijn hart het hardst voor klopt.

Voordat het stopt.

Matthijn Buwalda // Waar mijn hart

Het refrein van dit liedje is één van de redenen waarom ik de opleiding doe die ik doe. Al van kleins af aan had ik het verlangen om juf te worden. Dit verlangen groeide terwijl ik ouder werd. Dan zit je op de middelbare school en verschuift die droom een beetje. Want in hoeverre kun je daadwerkelijk kiezen wat je de rest van je leven wilt gaan doen als je slechts 15 of 16 jaar oud bent? Dus ga je oriënteren. Behalve bij de pabo te kijken, besloot ik om ook wat breder te gaan kijken. Is iets medisch ook niet interessant? Eén ding stond voor mij wel als een paal boven water, ik wilde graag iets met kinderen gaan doen. Maar dat is ontzettend breed, dus wat doe je dan? Open dagen bezoeken, naar een meeloopdag. Dan moet je gaan kiezen. Wat wil ik nu echt gaan doen? Al snel werd het heel duidelijk dat het verlangen dat ik als kind al had, niet weg was. Het was enigszins ondergesneeuwd in de laatste twee jaar, maar het kwam des te vuriger terug. Hoe meer ik er over nadacht, de vuriger dit verlangen in mij werd aangewakkerd. Het was voor mij overduidelijk dat dit niet uit mijzelf kwam, maar dat de Heere mij zo leidde en dat Hij mij op de pabo wilde hebben. Dus schreef ik mij maar in bij Driestar Hogeschool. Ik zou, als ik mijn Havo/VWO-diploma op zak had, de pabo starten.

Afgelopen september ben ik begonnen op Driestar Hogeschool met de pabo. Terwijl het einde van de zomervakantie naderde, begon ik gemengde gevoelens te krijgen. Ja, ik had zin om de pabo te starten en om daarvoor te gaan studeren wat je al jaren wilt. Maar tegelijkertijd wilde ik weer terug naar de school waar ik 10 jaar van mijn leven gesleten heb. Dat was zo oud en vertrouwd. Toch besefte ik dat het gezond was om iets nieuws te beginnen. Dus daar ging ik, de eerste collegedag op het HBO. Wat had ik zin om in vakken als pedagogiek te gaan duiken.

Terwijl ik dit schrijf, zit de eerste periode er bijna op en heb ik al 10 dagen stage gelopen en mijn eerste lessen gegeven. Wat een bevestiging heb ik gekregen in deze eerste zeven weken. Niet alleen tijdens de colleges, maar ook tijdens mijn stage. Ik geniet er met volle teugen van. Kennis overdragen aan leerlingen is iets wat ik graag doe. Maar wat ik het allerbelangrijkst vind, is dat ik in het lesgeven, in hoe ik voor de klas sta, in wat ik zeg en doe, Christus’ licht laat schijnen. Ik hoop dat dat zichtbaar is in alles.

Daarom heb ik gekozen om de pabo te gaan doen. Niet alleen om rekenen, taal, spelling en geschiedenis te onderwijzen. Ja, dat is ook belangrijk. Maar ik wil allereerst dat het hart van een leerling geraakt mag worden. Dat deze leerling zal kiezen om de Heere met heel zijn/haar hart te gaan dienen. Ik zie er naar uit om in de komende jaren mijn kennis te vermeerderen op de pabo. Het is mijn gebed dat ik de leerkracht wordt die God wil dat ik ben en dat ik Zijn liefde zal laten zien naar de leerlingen. Voor nu ga ik nog verder studeren om over vier jaar dat te kunnen gaan doen waar mijn hart het hardst voor klopt, voordat het stopt.