VERRASSING..

Kinderen komen in mijn aanwezigheid altijd tot leven, omdat ik ze uitdaag om te spelen. Soms word ik door de ouders van die kinderen ter verantwoording geroepen om hun kinderen niet te druk te maken, maar vaker roepen ze gewoon hun kinderen tot orde. Dat is het voordeel van volwassen zijn: het kind krijgt gelukkig de schuld van het uitgelokte gedrag. Het leukste vind ik nog wel om verlegen kinderen uit hun tent te lokken. Met de juiste benadering kan elk kind ontdooien en uitbundig spelen. 

Het is dus veilig om te stellen dat ik een sterke kinderwens had. Maar ja: kinderen neem je niet, die krijg je. Toen mijn vrouw net zwanger was, had ik werkelijk niets door. Mijn zwangerschapskennis reikte niet veel verder dan ochtendmisselijkheid. En zelfs als mijn vrouw een week lang in de ochtend misselijk zou zijn, zou ik het gewoon een griepje noemen. Wat is het leven van een man soms makkelijk! Maar goed, mijn vrouw heeft bij week 4 al een kleine zekerheid dat ze zwanger is, omdat ze dat ‘voelde’, heb ik me wijs laten maken. ‘Hoe voel je dat dan?’ vroeg ik aan haar. Had ik beter niet kunnen vragen, want dat kan ze niet uitleggen. Bij het gevoel van plassen zat ze er ook 50% van de tijd naast, dus ik neem dat ‘gevoel’ nu met een korreltje zout! Ze heeft het wel pas verteld toen ze het zeker wist en bewijs had, dus dat is doorslaggevend voor mij. 

Hoe dat in z’n werk ging? Zaterdagochtend gaat ze volgens schema gewoon even uit bed om het toilet water te geven, om terug te komen met een ingepakt pakketje. Dat is attent, denk ik nog. Na een snelle berekening had ik al vastgesteld dat ik niet jarig was die dag. 

Uit het pakketje komt een schattig rompertje met ‘I Love Daddy’ erop. Haha, leuk dat ze weer eens… wacht even… waarom krijg ik dit uit het niets op een zaterdagochtend in bed?! Ze zal toch niet… Vragend kijk ik haar aan. Ze knikt enthousiast naar me. Verbaasd kijk ik naar de buik van mijn vrouw, alsof daaraan te zien is dat ze een aantal weken zwanger is. Mijn vrouw kijkt mij ondertussen nog steeds verwachtingsvol aan. Dan dringt het pas tot me door, ik word vader!! 

Ik ben direct verliefd op het rompertje, want dat is op dat moment het enige wat tastbaar aangeeft dat ik vader word. Ik omhels mijn vrouw stevig en zoek naar woorden om mijn blijdschap uit te drukken. Ach, woorden zijn niet nodig, we weten heel goed hoe de ander zich voelt zonder woorden. Die week word ik elke dag wakker met ‘mijn’ rompertje onder m’n kussen, waar straks onze baby in zal passen.

Dit is het eerste deel in de serie columns van Maarten Verloop waarin hij beschrijft hoe hij met zijn vrouw toegeleefd heeft naar de geboorte van hun eerste kind. De komende weken verschijnt er wekelijks op deze plaats een deel uit deze serie.

Beeld dankzij Anne Wil van de Waal.