DE EERSTE ECHO

‘Nee, ik ben niet misselijk!’ roept mijn vrouw geïrriteerd naar me. Bijna elke ochtend stel ik die vraag verwachtingsvol aan haar. Want laten we eerlijk zijn, naast al het bewijs aan zwangerschapstesten is ochtendmisselijkheid hét signaal dat je zwanger bent! Mijn vrouw vraagt zich hardop af waarom ik zo blij word van haar ellende. Ik vraag me af of ze wel zwanger is als ze nog steeds geen last van ochtendmisselijkheid heeft. 

Een kleine miscommunicatie heb je dus al snel met mannen en zwangerschappen: het blijkt dat je niet perse misselijk hoeft te zijn als je zwanger bent, maar ook dat misselijkheid de hele dag op kan treden. Mijn vrouw informeert mij dat we deze week de eerste echo gaan doen, omdat ze ongeveer wel tien weken zwanger is. Ik kijk er al naar uit om mijn kind daadwerkelijk voor het eerst te bewonderen. Heel misschien zwaait het wel even naar papa…

Aangekomen bij onze eerste afspraak zitten we weggedoken achter een boek in de wachtkamer te wachten. Want we hoeven maar één vage bekende tegen te komen en onze familie hoort via de kassamedewerker bij de plaatselijke supermarkt dat hun volgende kleinkind/nichtje/neefje op komst is. De wachtkamer van de verloskundige is een soort van Las Vegas, wat daar gebeurt, blijft daar ook, roddeltantes! Binnengekomen bij de verloskundige is het zover. Gel op het buikje en genieten maar! De verloskundige is een aantal minuten aan het zoeken en op het scherm is alleen ruis te zien. Ik begin al lichtelijk in paniek te raken, want waar is ons kind gebleven? ‘Ik kan het vruchtje niet vinden, wil je dat we een inwendige echo maken? Dan kunnen we het beter zien.’ ‘Ja, natuurlijk willen we een inwendige echo!’ roep ik nog net niet hardop tegen haar. ‘Ik ga hier niet weg tot je mijn kind hebt gevonden!’ Ongeduldig sta ik te wiebelen naast mijn vrouw. Desnoods doe ik zelf die echo nog wel. ‘Kijk, daar is het vruchtje’, hoor ik tot mijn opluchting. En ja hoor, we zien een klein rond bolletje met een hardslagje. ‘Dat kan niet eens naar me zwaaien’, zie ik tot mijn teleurstelling, maar ik ben allang blij dat het volgens de verloskundige er prima uit ziet voor 7 weken zwanger. ‘Wat… 7 weken nog maar?’ Blijkbaar is rekenen niet onze sterkste kant, of de weken zijn gewoon langzamer gegaan dan anders. Wie zal het zeggen…

Dit is het tweede deel in de serie columns van Maarten Verloop waarin hij beschrijft hoe hij met zijn vrouw toegeleefd heeft naar de geboorte van hun eerste kind. De komende weken verschijnt er wekelijks op deze plaats een deel uit deze serie.

Beeld dankzij Willeke Terlouw Fotografie.