SCHRIJVEN ALS GIFT

,, Ik beschouw het nog altijd als een groot voorrecht om te mogen schrijven. Een talent meekrijgen is en gift, geen verdienste. Maar ik denk vaak aan de gelijkenis, en doe er mijn best voor om uit deze meegekregen gift het beste te halen.”

Je bent een natuurliefhebber. Was je dat als kind al?

,, Ik groeide op als stadskind in Rotterdam, waar mijn vader werkte bij de rivierpolitie. Ik had en heb niet veel met grote steden, ben altijd graag buiten geweest. In onze vakanties logeerden we bij familie op Schouwen Duiveland. Daar vond ik het heerlijk. Als kind waren er ook geen dieren in huis, daar waren die wel. Daar genoot ik van. De liefde voor het platteland is daar ontstaan en voel ik nog steeds.”

In de tijd dat je opgroeide, was het niet vanzelfsprekend voor een meisje om te gaan studeren. Hoe kijk je daar nu op terug?

,, Toen ik jong was, was het gebruikelijk dat meisjes naar de huishoudschool gingen. Ik kon goed leren en mocht naar de Mulo, dat was destijds in onze kringen het hoogst haalbare. Studeren was niet eens een optie, beurzen bestonden nog niet. Ik neem het niemand kwalijk. De tijden waren anders. Mijn ouders, schoonouders, grootouders, niemand had meer dan de lagere school. In hun ogen kreeg in een uitstekende opleiding. Maar al als veertienjarige las ik heel veel over geschiedenis. Het oude Griekenland, Egypte, Assyrië.”

Las je al veel boeken voor je begon met schrijven?

,, Ik heb altijd veel gelezen. Destijds kreeg je op de zondagschool met kerstmis een boek van W.G. van der Hulst. Veel andere boeken kreeg ik nooit. Tot ik later zakgeld kreeg en ze ging kopen, vaak tweedehands. In mijn tienertijd las ik het liefst de Zweedse schrijfster Margit Söderholm.”

Hoe is de hobby van het schrijven ontstaan?

,, Schijven was altijd gemakkelijk, op school al met opstellen en werkstukken. En als ik een boek las van Jos van Manen-Pieters had ik de stoute gedachte van: dat kan ik ook.

Toen mijn jongste zoon naar de kleuterschool ging, begon ik met korte verhalen schrijven, die ik overigens altijd meteen weer verscheurde. Tot ik op een gegeven moment dacht: ik wil mij verbeteren, ik wil commentaar op mijn schrijfsels. Toen schreef ik een heel manuscript en stuurde dat naar een uitgever. Het werd mijn eerste boek en kreeg het verzoek meteen aan een tweede te beginnen. Wel, daar ben ik dus nooit meer mee opgehouden.”

De reacties van anderen waren niet altijd lovend; schrijfster als getrouwde vrouw. Welk doel hield je voor ogen?

,, Mijn familie vond het maar vreemd, dat ik wilde werken als getrouwde vrouw en moeder. Altijd al, ik hield niet van het huishouden, deed het natuurlijk wel, maar zocht zelfs nog even een kantoorbaan. Daar ben ik weer mee gestopt om voluit te kunnen schrijven. Mijn moeder had dat overigens ook al: iets willen doen naast het leven als huisvrouw. Zij zat destijds in het jeugdwerk en werd ouderling, ze bezocht veel ouderen. Ze deed vrijwilligerswerk tot ze op haar 84e begon te dementeren.

Mijn man kon er moeilijk mee omgaan. Het gebeurde dat hij werd begroet als mijnheer van Wageningen, maar dit is mijn meisjesnaam. Hij was erg traditioneel. Ach, de tijden waren totaal anders dan nu! Ik kom uit een christelijk gereformeerde familie. Werkende getrouwde vrouwen kwamen nauwelijks voor, al helemaal niet als ze kinderen hadden. Maar mijn werk was eigenlijk ideaal. Ik was toch thuis als de kinderen mij nodig hadden, en ik werkte als ze naar school waren. Zodra ik eigen geld ging verdienen huurde ik daarvan huishoudelijke hulp in. Maar koken heb ik altijd graag gedaan.

Mijn huwelijk was verre van gemakkelijk. Uiteindelijk ging hij op een nare manier weg en ik fleurde al snel helemaal op. Er was een last van mijn schouders gevallen. Mijn kinderen waren inmiddels volwassen, ik kon mijzelf gaan ontplooien als mens, zo voelde ik dat.”

Waar leef je van op?

,, Ik leef op van vogels kijken. Daar houd ik van. Met mijn telescoop de natuur in gaan. Vooral watervogels vind ik boeiend. de natuur is mijn kerk, zeg ik wel eens. Verder heb ik een kring van lieve vriendinnen om gezellige dingen mee te doen. En de band met mijn twee zoons, inmiddels 51 en 48 jaar, is uitstekend. Dat is een grote rijkdom, hoor.”

In 2020 verschijnen er twee boeken van jouw hand. Heb je alweer plannen voor een boek daarna?

,, Geschonden Vertrouwen in januari, daarin wordt het leven beschreven in een cichoreifabriek. Dit was vroeger een goedkope vervanger voor de dure koffie en vinden we nu nog terug in bambu-koffie van Dr. Vogel. In september verswchijnt dan De dochter van de Lichtwachter, waarin het leven wordt beschreven in het duingebied van Schouwen Duiveland begin vorige eeuw. Nu werk ik aan het tweede en derde deel van deze trilogie.

Ik beschouw het nog altijd als een groot voorrecht om te mogen schrijven. Een talent meekrijgen is en gift, geen verdienste. Maar ik denk vaak aan de gelijkenis, en doe er mijn best voor om uit deze meegekregen gift het beste te halen.”

Wil je meer te weten komen over Gerda? Neem dan een kijkje op haar site.