DE LAATSTE MOMENTEN VAN DE BEVALLING
Ik ken weinig vrouwen die mentaal en fysiek sterker zijn dan mijn vrouw, dus mijn verwachting is dat ze een bevalling redelijk door kan komen.
Maar de opgewekte rug-weeën worden zo heftig, dat mijn vrouw niet door kan zonder pijnstilling. Tevergeefs probeer ik haar nog moed in te praten om vol te houden, want alleen een ruggenprik zou nog een optie zijn en de anesthesist laat nog minimaal een uur op zich wachten. Uiteindelijk besluit de dokter om nog een morfine prik te geven die eigenlijk na 5 cm ontsluiting geen optie meer is. Later wordt duidelijk waarom dit geen goed idee is. Het is pijnlijk om te zien hoe zwaar mijn vrouw het heeft en dat ik niet veel meer kan doen dat haar mentaal bij te staan. Mijn vrouw verzekert mij dat ze niet zover was gekomen zonder mij en dat ik een grote hulp ben voor haar. Drie uur na het breken van de vliezen geeft mijn vrouw aan dat ze aan de persweeën is toegekomen. Ik geloof er nog niet zoveel van, want het was al drie keer eerder vals alarm. Bij de laatste check was ze pas op zeven centimeter aangekomen, maar ik roep trouw de dokter erbij voor een nieuwe check. ‘We gaan beginnen, u zit op tien centimeter ontsluiting’, is het verlossende woord van de dokter! Ik bereid me mentaal op voor een bloedbad met veel geschreeuw en paniek. Dat is wat mij altijd is voorgeschoteld aan bevallingsbeeldmateriaal. Mijn vrouw is alleen zo duf geworden van de morfine dat schreeuwen en paniek al uitgesloten zijn. ‘Mevrouw we gaan persen en niet meer puffen!’ roep de dokter. Dat is al de derde perswee die mijn vrouw weg puft. Als het niet zo serieus geweest was, had ik de slappe lach gekregen. Mijn vrouw die hard knikkend de dokter overtuigt dat ze nu echt gaat persen en vervolgens vrolijk door puft. Gelukkig gaat ze bij de vierde wee daadwerkelijk persen, al is de vorm niet om aan te zien. Na een half uur begin ik een lichte gejaagdheid te zien bij het medisch personeel. De baby moet nu echt komen, anders worden er extra maatregelen genomen om dat proces te helpen. Achter de dokter komt de assistent met de schaar aanlopen. Mijn vrouw haar ogen worden groter en dan slaat de vlam in de pan. De dokter wil snel een plaatselijke verdoving zetten, maar mijn vrouw werkt tegen, de verdoving mist doel en spuit alle kanten op. De assistent wil direct knippen maar mist ook haar doel en verliest de schaar uit haar hand. Mijn vrouw is tegen alle adviezen in ineens met alle macht gaan persen. De dokter veegt letterlijk iedereen aan de kant en begint uit alle macht aan de baby te trekken! Ik zie als in een droom alles voor mijn ogen gebeuren en hoop dat iedereen hier levend uitkomt. Zal de dokter het kunnen? Zal mijn vrouw het kunnen? Wat sta ik hier eigenlijk? Wat…
Dit is het twaalfde deel in de serie columns van Maarten Verloop waarin
hij beschrijft hoe hij met zijn vrouw toegeleefd heeft naar de geboorte van hun
eerste kind. De komende weken verschijnt er wekelijks op deze plaats een deel
uit deze serie.
Beeld dankzij Mari-Lynn Veldhuisen.
