MIJN KLEINE NINA!

‘Komt u maar. U mag uw kind op de buik van uw vrouw leggen,’ zegt de verpleegkundige tegen mij. Daar sta ik dan met een voor mijn gevoel wit, levenloos, maar warm kindje in mijn handen. Ik leg het op de buik van mijn vrouw.

Het begint spontaan te huilen en mijn vrouw is direct in de wolken met haar prachtige kind. ‘Zegt u maar wat het geslacht is meneer’, zegt de verpleegkundige tegen mij. Ik sta wezenloos naar het kindje te kijken dat op de buik van mijn vrouw ligt. ‘Meneer?’ hoor ik in de verte. ‘Ja, heel erg blij mee!’ reageer ik snel. ‘Wat het geslacht is, meneer?’ hoor ik opnieuw. Ik kijk nog eens naar mijn kindje. Het ligt plat op de buik en ik kan met geen mogelijkheid zien wat het geslacht is. Het wordt ook niet geboren met een bepaalde kleur sokjes aan, dus ik sta met een mond vol tanden. De verpleegkundige tilt voorzichtig ons kindje op en nu kan ik het zien. ‘Een meisje!’ roep ik uit. Mijn vrouw barst uit in tranen van geluk, hoewel ze bij een jongen exact hetzelfde gereageerd zou hebben. Ik sta erbij en heb geen idee wat ik met mezelf aan moet. De emoties blijven uit, de roze wolk blijft uit, eigenlijk ben ik volkomen uit het veld geslagen en kan ik de situatie niet bevatten. Op de achtergrond hoor ik mensen praten: ‘Ze gaat Nina heten.’ ‘Uw kindje is bijna 6 pond en niet te klein.’ ‘Het hartje ziet er goed uit ondanks de overslag, ze hoeft niet opgenomen te worden.’ Een klein uur later zijn onze ouders aanwezig om hun kleindochter te bewonderen. Het is prachtig om te zien hoeveel blijdschap en dankbaarheid nieuw leven met zich mee brengt. Nu besef ik ook dat een vrouw gedragen en gespaard moet worden door God tijdens een bevalling. We kunnen God uit onszelf nooit dankbaar genoeg zijn voor dit grote geschenk. Tegelijkertijd is het ook een grote verantwoording die op onze schouders is gelegd, die we alleen kunnen dragen met gebed om kracht uit de hoogte. De volgende dag zit ik voor het eerst alleen met mijn dochter in mijn armen. Mijn vrouw ligt nog in het ziekenhuisbed te slapen na een gebroken nacht. Mijn dochter kijkt me helder aan met haar kleine oogjes. Mijn tranen branden achter mijn ogen en het slaat in! Ik zal elke dag meer van dit kleine meisje gaan houden. Mijn kleine Nina!

Dit is het laatste deel in de serie columns van Maarten Verloop waarin
hij beschrijft hoe hij met zijn vrouw toegeleefd heeft naar de geboorte van hun
eerste kind. 

Beeld dankzij Jacobien Fotografie.