Schrijfsels

EEN LEGE PLEK

Willie Zeldenrust-ten Harkel is gelukkig getrouwd, moeder van een dochter en in blijde verwachting van een tweede kind. Wat kan je nog meer wensen? Maar onverwachts pakken zich aan het eind van de zwangerschap donkere wolken samen. Een droom verandert in een nachtmerrie. Hoewel God duidelijk laat weten betrokken te zijn op haar leven, schudt het op al zijn fundamenten. Hoe ga je om met dit immense verdriet? Hoe verwerk je een grote lege plek in je lijf, in je hart en in je huis?

De auteur beschrijft in ‘Hemelkinderen’ de zwangerschap en geboorte van haar zoontje Johannes, die door een bepaalde afwijking stierf voor zijn geboorte. Deze gebeurtenissen zijn inmiddels veertig jaar geleden en door de tijd heen heeft ze gemerkt dat er op een andere manier omgegaan wordt met dit verdriet. Voor haar boek gaat ze ook in gesprek met moeders die hetzelfde hebben meegemaakt, maar van wie het verhaal toch anders is. 

Ik vond het verhaal van Willie heel heftig, vooral om te ontdekken dat er veertig jaar geleden vrijwel geen nazorg was bij ouders die hun kindje hebben verloren. Ze heeft haar kindje niet eens mogen zien, het enige wat ze van haar zoontje heeft opgevangen is een glimp van het kistje. Omdat ze zelf herstellende was van de bevalling kon ze niet bij de begrafenis zijn en haar man vergat de precieze plaats van het grafje.

De gebeurtenissen zijn rauw beschreven, al gebruikt de auteur hier en daar wat ouderwets taalgebruik. Het lijkt alsof dit gedaan is om storende woordherhaling te voorkomen, maar ik vond dat het daardoor soms geforceerd overkwam. Het verhaal raakt wel, maar blijft op bepaalde momenten ook op afstand door de wisselende schrijfstijl. 

Prachtig aan het boek is de zekerheid die de ouders mogen hebben over de bestemming van hun kind. Ze mogen weten dat hun zoontje niet voor de aarde, maar voor de hemel is gemaakt. Daar mag hij eeuwig God loven. 

Het boek doet je ook realiseren dat de geboorte van een gezond, levend kindje een groot wonder is, hoezeer het ook normaal geworden lijkt te zijn.

TEKST MIRJAM SCHIPPERS // BEELD Marilynn Veldhuisen

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *