‘MAAR DE HEER ZAL UITKOMST GEVEN’

,, Kind, ik kon vannacht maar niet slapen.. ik moest zoveel denken aan jullie bruiloft.” Het is een zonnige dag. Al slepend ben ik onze hond aan het uitlaten. Zo nu en dan krijg ik de taak om wat ontlasting weg te scheppen of flink aan de riem te trekken wanneer er een andere hond passeert. Deze keer bestaat mijn ‘rondje hond’ uit meer dan dat. Al bellend met oma leer ik een les in afhankelijkheid die ik nooit meer vergeten wil.

Op bezoek bij oma betekent bloemen en koffie in een smetteloos huis. Zo sprayt oma de planten niet alleen met een eenvoudige plantenspuit, maar worden ze wekelijks gebadderd. Een koninklijke behandeling. Ook praten we geregeld over opa, van wie een grote foto in de huiskamer staat. Ik zit het liefst op ‘zijn hoekje’ van de bank. Ooit lagen daar kranten met kruiswoordpuzzels. Uit zijn borstzakje pakte hij dan een zilveren pen waarmee hij de raadsels te lijf ging. Vandaag word ik niet omringd met oma’s bloemen en koffie. Haar woorden omringen me.

Wanneer ik mijn oma begroet aan de telefoon, begint ze druk te praten over onze bruiloft die over enkele maanden plaatsvindt. Ze vertelt dat ze er niet van slapen kan. Even krijg ik een brok in mijn keel. Dan begint ze te vertellen: ,, Meisje, zit er maar niet over in. Het is al heel bijzonder dat jij en Aart elkaar gevonden hebben. En anders houd je toch een feest in de tuin? Of je viert het over vijf jaar nog een keer? ” Hoewel onze bruiloft een mijlpaal is en ik uren kan mijmeren over onze dag, weet ik dat het maar betrekkelijk is. De jurk gaat de kast weer in. De bruidstaart wordt aangesneden, er blijven slechts kruimels van over. Fotolijsten zullen de herinneringen levend houden. Ik kijk minstens zo uit naar de nieuwe herinneringen die we gaan maken. ,, Als je niet weet wat je met geld moet dat je nu niet aan de bruiloft uitgeeft, gooi je het maar bij mij door de brievenbus hoor!” Lachend vervolg ik mijn weg.

Wat de tijd brengt wanneer onze dag nadert, ligt in Gods handen. Ik moet denken aan de leliën in het veld.

We kunnen niet om corona heen. Er wordt gerouwd, gepiekerd, gehuild en gevochten. Om ons heen zien we stellen die hun bruiloft aanpassen of uitstellen. Leven bij de dag is ons nieuwe mantra geworden. Wat de tijd brengt wanneer onze dag nadert, ligt in Gods handen. Ik moet denken aan de leliën in het veld. Ze werken en spinnen niet, maar toch groeien ze. ,, Wees dan niet bezorgd over de dag van morgen, want de dag van morgen zal voor zichzelf zorgen; elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad.” (Mattheus 6:34 HSV)

Oma is nog niet uitgepraat. Ze begint te vertellen over haar bruiloft.

 ,, Toen jouw opa en ik gingen trouwen, was er weinig vreugde te bekennen. Opa rouwde nog over zijn moeder die kort daarvoor overleden was. Het was eerder een droevige dag. Maar weetje wat we toen hebben gedaan? Elk jaar na onze trouwdag hebben we het weer gevierd, het jubileumfeestje was nog mooier dan het feestje zelf.” Even bedenk ik me hoe verwend ik ben. De beeldmakers zijn naar wens, de kleding is om van te dromen, de locatie is een sprookje, om nog maar te zwijgen over mijn bruidegom.. Liefde overwint alle pracht en praal. Dan vertelt ze over een psalm dat ze met opa zong aan het einde van zijn leven:

,,Maar de HEER zal uitkomst geven,
Hij, die ‘s daags Zijn gunst gebiedt;
‘k Zal in dit vertrouwen leven,
En dat melden in mijn lied;
‘k Zal Zijn lof zelfs in den nacht
Zingen, daar ik Hem verwacht;
En mijn hart, wat mij moog’ treffen,
Tot den God mijns levens heffen.”

TEKST HANNA KATER // BEELD DE WIT