WAT GROEN MET JE KAN DOEN

Bij groene vingers denk ik aan zwart omrande nagels die grondig aangepakt moeten worden door een stevige borstel. Aan mijn vingers lijkt er nog niet zoveel groens te bekennen, behalve een opwelling lang geleden waarbij ik besloot een stukje tuin voor mijn rekening te nemen. Dit idee hield welgeteld een middag stand. Toen ik na het lezen van Tuinieren voor de geest enthousiast vertelde over het heilzame effect van groen, werd ik thuis vierkant uitgelachen. Ik kan mooie verhalen vertellen over tuinieren, maar daarmee ontduik ik mijn deelname aan ‘de beste stuurlui staan aan wal’ niet. Mijn lijfspreuk is momenteel ‘de beste tuinvrouw staat bij het hek’.

Om dit boek te lezen, hoef je dus geen hovenierster te zijn. Juist niet, want de pracht van groen die beschreven wordt, motiveert mij ijverige groenbewerkers te begrijpen. En om God te loven voor de veelkleurigheid van de schepping. De auteur, Sue Stuart-Smith, is psychiater en psychotherapeut. Ze wijdt zich al dertig jaar met haar man, een beroemde tuinontwerper, aan hun prachtige tuin. Haar passie voor de innerlijke wereld en groen zit door heel het boek verweven. Geen tips over planten, stekjes of poten. De kracht van de metafoor viert hoogtij in dit boek. Een tuin heeft veel aspecten die te verbinden zijn aan wat er bij ons vanbinnen woekert en bloeit. Nare gedachten die niet weg te maaien zijn bijvoorbeeld. Of een droom die de tijd heeft om te groeien tot een plan. Sue schrijft over verdriet: ,,Het drong tot me door dat verdriet ondergronds kan gaan en dat gevoelens andere gevoelens aan het oog kunnen onttrekken.” Soms kan verdriet zo aanwezig zijn in ons leven, dat we de lichtpuntjes ernaast lijken te vergeten. Alsof er een nare onkruidplant staat die alle bloemen overschaduwt. Zo lang en groots aanwezig dat de bloemen geen licht meer krijgen om te groeien. Verdriet kan onze vreugde doen verdorren.

MYSTERIEUS MOOI

,,Door te zaaien planten we een verhaal over toekomstige mogelijkheden. Zaaien is een hoopvolle daad. Niet alles wat we zaaien zal ontkiemen, maar weten dat je je zaden in de grond hebt, verschaft toch een gevoel van veiligheid.” Elke opvoeder, leraar, dominee, schrijver, idealist, of wie dan ook wil zaaien, kan deze spreuk boven zijn bureau hangen wat mij betreft. Het mysterieuze aan zaaien is dat we niet weten of het zaad wortel schiet. Of wanneer het ontkiemt. Mysterieus mooi. Zaaien vraagt om de kunst van loslaten. ,,Als alles erop gericht is om zoveel mogelijk resultaat te boeken, wordt het van het allergrootste belang om geen tijd te verspillen en krijgen we het gejaagde gevoel dat we tijd tekortkomen. Uiteindelijk proberen we dan te leven in het ritme van een klok die we voortdurend te snel af proberen te zijn.”

KOM DICHTERBIJ

Afgelopen weekend was ik van plan om een overheerlijke mand vol lekkers te halen. Het vooruitzicht om een mand met wijn, nootjes en kaas uit te delen toverde een glimlach op mijn gezicht. Met mijn fiets reed ik naar het winkelplein, op weg naar de slager. Totdat de boeketten van de bloemist mij verlokkend aankeken. Resoluut draaide ik mijn fiets om en dook de bloemenwinkel in. Ik zal je gelijk toegeven dat ik een makkelijke klant ben, eenvoudig te verleiden. Of het alleen de kracht was van de commercie, betwijfel ik. Is er immers ooit iemand op deze aardbol die de pracht die een bloem draagt niet ziet? Iemand die argeloos doorrijdt wanneer er een veld vol klaprozen te zien is? Of die afkeurend kijkt wanneer iemand een boeket aanbiedt? Volgens mij bestaat die persoon niet. Omdat God ons zo geschapen heeft dat we kunnen genieten van deze schoonheid die de natuur in zich heeft. ,,Bloemen spreken op ondoorgrondelijke wijze het bewustzijn aan, en wij reageren daarop alsof de bloem ons toefluistert: ‘Kom dichterbij, ruik me, draag me met je mee.’

Nu heb ik me tijdens het schrijven toch weer ietwat gedragen als ‘de beste tuinvrouw achter het hek’. Toch zal ik je meegeven dat dit boek een zaadje in mij ontkiemd heeft. Ik heb meneer gevraagd om me wat kneepjes van het groene vak bij te brengen, zodat ik mijn eigen bloemenperkje in ons bescheiden tuintje kan onderhouden wanneer we getrouwd zijn. En dan nodig ik jou als lezeres uit om langs te komen fietsen en je fiets resoluut even stil te zetten. Omdat de bloemen die ik hoop te planten je toeroepen: ‘Kom dichterbij, ruik me, draag me met je mee.’

Meer lezen over het boek? Neem hier een kijkje.