BIDDEN OM BEKRONING

,,Van de buitenkant kan het lijken alsof we het goed voor elkaar hebben, maar ik woon liever in een hutje op de heide met een kindje erbij dan in een mooi huis zonder kind.” Wat als je de babykamer in je hoofd al helemaal hebt ingericht, maar deze leeg lijkt te blijven? Gertjan en Rosalie Haase delen openhartig hun verhaal. 

Jullie kennen elkaar al vanaf de middelbare school. Kunnen jullie elkaar eens voorstellen?

Gertjan: ,,Rosalie (24) is enorm vrolijk, vol energie en leeft dichtbij God. Ze komt uit een gezin van zes kinderen. Waar ze eerst werkte binnen de communicatiebranche, gaat ze binnenkort aan de gang als docent Nederlands.” Rosalie voegt hieraan toe: ,,Het spreekt me aan dat ik op deze manier impact kan hebben en anderen verder kan helpen.” Dan begint ze over haar man te vertellen: ,, Gertjan (25) is een echte ondernemer en heeft altijd een grote grijns op zijn gezicht. Ook hij heeft een flinke dosis energie. Bovendien heb ik echt bewondering voor wat hij allemaal voor elkaar bokst in 1 week. Het ene moment werkt hij voor Kom over en Help en ZOA als controller/consultant, het volgende moment werkt hij in het familiebedrijf Synwood Trappen. Dit laatste is toch wel echt zijn passie. Hoewel hij een echte gentleman is en het liefste in driedelig loopt, is hij een echte klusser! Gertjan vult hieraan toe: ,,Je hebt mensen die elkaars tegenpolen zijn, wij hebben dat juist niet. We gaan er graag samen op uit, ook zijn we allebei eigenwijs.” 

Inmiddels zijn jullie ruim twee jaar getrouwd. Hadden jullie een bepaald toekomstbeeld voor ogen?

Gertjan: ‘’We hadden geen plaatje voor ogen, maar toen we gingen trouwen, wisten we al wel dat kinderen krijgen niet vanzelf zou gaan. Rosalie had geen cyclus. Tijdens de verkeringstijd heeft ze hier onderzoek naar laten doen. Daarbij kreeg ze een kuur. We wisten niet welke kant het opging, maar we hadden het vertrouwen dat we hier samen uit zouden komen. De dokter zei tegen ons: “Als je zwanger wilt worden, moet je even contact opnemen met het ziekenhuis.”

Wanneer hebben jullie besloten om te gaan onderzoeken welke medische hulpmiddelen er mogelijk waren?

Gertjan: ,,We zijn in december 2017 getrouwd en in de zomervakantie van 2018 liep de kuur af. Een kind was op dat moment ook meer dan welkom geweest, maar een cyclus bleef uit, Vervolgens hebben we een afspraak gemaakt in het ziekenhuis. De stapel formulieren en vragenlijsten die we vervolgens onder onze neus geschoven kregen om in te vullen, al dan niet mee naar huis te nemen, zeiden genoeg: we zitten echt in een fertiliteits-traject. Ofwel: het is niet zomaar iets.” Echo’s volgden en er werd een afwijkend hormoon gevonden. Rosalie: ,,We waren blij dat er nu wel een oorzaak bleek te zijn die te behandelen was. Door middel van het toedienen van hormonen kon een cyclus op gang geholpen worden. Man man, onze voorraadkast stond ineens vol met medicijnen, terwijl we daarvoor echt enkel paracetemol in huis hadden denk ik.” Gertjan legt uit dat ze mochten kiezen tussen het dagelijks spuiten van hormonen of een pompje die zelfstandig de hormonen toedient. Met een spuit neem je het werk van de hersenen over, door middel van een pompje stuur je de hersenen aan. Het stel besloot te kiezen voor een pompje (vergelijkbaar met een diabetespompje). Rosalie: ,,Toen ik de uitleg van het pompje kreeg, had ik wel een beetje buikpijn hoor.” Lachend erachteraan: “Ik zag naalden, poeders, oplosmiddel, een vaag apparaatje…Ik ben echt a-medisch en met het oefenen van de injectie bleek al snel dat ik er niet voor in de wieg gelegd ben.” Gelukkig is Gertjan, sowieso mijn superheld als het gaat om ziekenhuisbezoeken ‘team injectie’, want het pompje moest om de drie dagen vervangen worden en opnieuw in mijn lijf geprikt worden. Omdat ik nog in Amsterdam werkte stonden we om de drie dagen om half 6 naast ons bed om dit te doen.” Gertjan: ,,Ik deed het met liefde, maar het is geen pretje om je vrouw pijn te doen hoor.”

Het klinkt als een intensief traject. Hebben jullie dit ook zo ervaren?

Rosalie: ,,Toen we er middenin zaten, ervoer ik dat niet zozeer. Vooral achteraf ga je zien wat het met je doet. Zo was ik emotioneler dan ik normaal gesproken ben. De artsen volgen het eitje, soms krijg je ineens hoge verwachtingen.” Gertjan vult aan: ,,Het is emotioneel zwaar. In het begin weet je niet goed hoe je met de behandelingen om moet gaan, we geloven immers ook dat God het moet zegenen. . Soms lijken alle seinen op groen te staan, maar dat betekent niet dat het eitje ook bevrucht wordt; we geloven immers dat het ook nog gezegend moet worden. Rosalie vertelt: ,,We gingen bijvoorbeeld een weekendje weg met vrienden, ik koesterde de hoop dat we zwanger zouden zijn. Uit voorzichtigheid liet ik die overheerlijke gin tonics staan en dronk ik een wijntje minder. Ook hebben we eens een vakantie naar Kenia geannuleerd, omdat we rekening hielden met een eventuele zwangerschap en de negatieve bijwerkingen van slechte hygiëne voor de medicijnen.  Googelen bleek ook niet verstandig, want dan kan je ook op allerlei dingen stuiten die totaal niet blijken te kloppen. We hebben geleerd om onszelf te beschermen tegen onze emoties. Soms is de babykamer in je gedachten al helemaal ingericht.” Gertjan vertelt over een telefoontje dat het stel kreeg toen Rosalie over tijd bleek te zijn. ,,Bij mijn zus was een kleintje geboren. Tegelijkertijd bleek dat we niet in verwachting waren, alhoewel we onze hoop daar wel op gevestigd hadden. Toen liep de emmer even over. De zondag erna zaten we in de kerk en hoorden we een preek over Petrus die over de golven naar Jezus loopt. God is in de verdrukking veel dichterbij dan we denken. Het geeft heel veel kracht als God bemoediging geeft. Zonder Hem was het niet dragelijk. Hij staat erboven en geeft kracht en moed. Het hele traject brengt ons weer dichter naar Hem toe.”

Vinden jullie steun bij de mensen die om jullie heen staan?

Gertjan:,, We merken dat het fijn is om met anderen te praten. Soms krijg je ook vragen waar je niks mee kunt. Het is goed bedoeld, maar het helpt vaak niet.” Rosalie:,, Mensen zeggen dan bijvoorbeeld tegen me: ‘Je bent nog zo jong!’. Soms is het ook lastig om uit te leggen aan anderen hoe het in elkaar zit en hoe je je voelt. Als je eens minder in je vel zit en weer een spuit in je lijf moet duwen, dan kun je wel een potje janken bij het zien van al die schattige kinderfoto’s/als je langs babykleding loopt…Je wilt niet weten hoevaak ik fantaseer om met ons eigen kindje koekjes te bakken, lekker te picknicken etc. Ik weet dat Gj hetzelfde doet, al is het dan om met ons kleintje te voetballen en door de fabriek te lopen.

Gelukkig komen we beiden uit ontzettend liefdevolle families, ook vinden we veel steun door contacten die we hebben met mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Van de buitenkant kan het lijken alsof we het goed voor elkaar hebben, maar we wonen liever in een hutje op de heide met een kindje erbij dan in een mooi huis zonder kind. 

We zijn graag open over ons verhaal, niet om er aandacht mee te trekken, maar om vervelende situaties te vermijden. Hoewel we blij zijn voor anderen, kennen we ook verdrietige momenten wanneer het gemis groot is.” Gertjan:,, De kinderzegen zien we echt als een bekroning op het huwelijk. Mensen plannen om kinderen wel of niet te krijgen, dat doet me beide best pijn. We zijn vanaf het begin naar familie en vrienden open geweest over onze situatie. Daar hebben we geen moment spijt van gehad, want we kunnen er daarom net zo gemakkelijk over praten als over koetjes en kalfjes. Al blijft het natuurlijk wel een kwetsbaar onderwerp. Des te rijker mogen ouders zich voelen die zo’n groot geschenk van God hebben ontvangen.Dat we zelf kinderloos zijn, betekent niet dat we geen vreugde voor anderen kunnen voelen. Vrienden en familie vonden het bijvoorbeeld best lastig om aan ons te vertellen dat ze een kindje verwachtten. Op zulke momenten staan we echter niet zelf in de picture, maar zijn we juist zo dankbaar dat anderen deze bekroning ontvangen. Wanneer we het zelf moeilijk hebben, delen we dit met elkaar. We gaan samen biddend onze weg of we deze bekroning mogen ontvangen.” 

Hoe zien jullie de toekomst voor ogen? 

Gertjan: ,,We waren net begonnen aan een nieuw traject, wat naar aanleiding van corona stopgezet is. Als we om ons heen kijken zijn er zoveel mensen die het slechter hebben dan wij. Nu het traject even stil ligt, ervaren we rust. We weten wat de impact van een traject kan zijn. We proberen niet te ver vooruit te kijken, maar we leven als het ware bij de dag. Iedere dag heeft immers genoeg aan zijn eigen kwaad,,. Rosalie: ,,Het overgeven aan God geeft ons de meeste rust. Dat betekent niet dat je weg makkelijker wordt, maar het betekent wel dat je het niet alleen hoeft te doen.”

TEKST HANNA KATER // BRON TROUWFOTO ELSA SCHADDELEE