JE BENT WAT JE LIEF IS
‘God heeft een plan met jouw leven!’ Hoe vaak zien we deze spreuk niet voorbijkomen? Om nog maar te zwijgen over de spectaculaire verhalen om ons heen over roepingen en aanwijzingen. In mijn hart huist een tal van vragen. Ga ik eigenlijk wel de goede weg? Hoe leidt Hij mij? Hoe kan ik weten dat de keuze die ik maak Gods wil is?
Kees van der Knijff deed onderzoek naar denken over Gods leiding in tijden van keuzestress. In zijn boek hierover begint hij met de worsteling die gelovigen kunnen ervaren op het gebied van leiding van God in het leven. Is het niet erg dat we hierover een vraag stellen als we niet weten wat we ermee moeten? Hij schrijft hierover: ‘Wie zelf met deze vragen worstelt, mag daar, ook als het vooral verwarring oplevert, allereerst best dankbaar voor zijn: het laat zien dat je serieus wilt nemen dat God de Heer is van je leven. En ook dat het daarom niet de bedoeling kan zijn dat je de gaven die je van Hem ontving- je tijd, je energie, je geld, de dingen die je goed kunt – alleen voor jezelf en je eigen gewin inzet.’
Dat we nu juist nadenken over Gods leiding, is niet zo verwonderlijk. Vroeger viel er nu eenmaal minder te kiezen. Waar wij vrouwen nu een tal van keuzemogelijkheden op het gebied van studeren hebben, lag vroeger de huishoudschool eerder voor de hand. Voor een nieuwe auto struinde je niet eerst allerlei websites af, maar keek je in de showroom van de plaatselijke autozaak. Om nog maar te zwijgen over Funda, kerkshoppen en potentiële huwelijkskandidaten. ‘De keuzestress wordt vaak nog verder aangewakkerd door de innerlijke drive die we van alle kanten opgedrongen krijgen om uit ons leven te halen wat erin zit.’ Hoewel we er volgens de auteur in de kerk een christelijk sausje overheen gooien, gaat keuzestress niet aan ons voorbij.
In hoeverre moeten we nu het eigen heft in handen nemen als het gaat om keuzes maken in de jungle van mogelijkheden? We moeten de woorden coram Deo nooit vergeten; voor Gods aangezicht. Coram Deo, niet alleen in de belangrijke keuzes en kruispunten die we passeren. Juist in het alledaagse moeten we leven voor Gods aangezicht. Niet door de focus te leggen op wat Hij van plan is met ons leven, maar hoe we Hem groot kunnen maken in ons leven. Dan leven we in al onze gebrokenheid zoals Hij het heeft bedoeld.
De vraag die ook nog weleens naar boven komt, is de weg die we in óns leven gaan. Zou God ook zo individualistisch denken? Luther wijst erop dat we altijd geroepen zijn om in onze specifieke sociale context mensen te dienen. De auteur schrijft hierover: ‘Roeping heeft alles te maken met liefde tot de naaste, met dienstbaar zijn. Het onderstreept het belang van de naaste en van de verschillende verbanden waarvan we een onderdeel zijn. Het begrip roeping houdt ons zo voor dat niet ons hele leven gericht kan zijn op onszelf, onze zelfverwerkelijking en het najagen van onze dromen.’
Jonathan Edwards schrijft dat Gods voorzienigheid net een grote rivier is. We missen vaak het perspectief om het geheel te overzien, de zijstroompjes schieten ons eerder in het oog. Daarom lijkt het een chaos. ‘Vaak zal het er zelfs eerder op lijken dat de dingen willekeurig gebeuren, dat ons leven één grote aaneenrijging is van toevalligheden.’ Is een roeping alleen voor speciale mensen die een geestelijk ambt te vervullen hebben? Dat is allesbehalve juist volgens de auteur. Een echte roeping speelt zich af in het gewone leven van een gewone man of vrouw. Dat is de plek waar het geloof handen en voeten moet krijgen. Daar worden we allemaal gevraagd om vrucht te dragen.
Meer informatie over het boek? Klik dan hier.
TEKST HANNA KATER // BEELD HUISJE DE WIT
