WAT GEEF JIJ DOOR?

En toen kreeg ik de uitslag…

Het begon op een woensdagmiddag met keelpijn. Vrijdag volgde de uitslag van de test. Positief. En dan staat je leven ineens stil. 7 dagen isolatie, manlief in quarantaine. 

Positief getest, terwijl ik zo zorgvuldig mogelijk met de voorschriften omga. Feit is dat ik een contactberoep heb, dus ja, ik loop risico. Maar toch. Onbewust en onbedoeld besmet te zijn. Het gevreesde virus onder de leden te hebben, terwijl ik met een beetje keelpijn, rare smaak in de mond en een beetje vocht rond m’n neus me nauwelijks ziek voel. En vervolgens gevaarlijk te zijn voor iedereen die dichtbij komt.

Het doet me denken aan hoeveel invloed we hebben op de mensen om ons heen. Hoe makkelijk kun je besmet raken, zonder dat je het in de gaten hebt. Hoe onbewust kan ik een gevaar zijn voor een ander. 

En natuurlijk, dit gaat over een virus en laten we de richtlijnen serieus nemen.

Maar hoe staan we als christen in relatie tot de mensen om ons heen. Onze houding, onze woorden hebben invloed. Of we ons dat nu bewust zijn of niet. 

Ontmoetingen hebben effect. Positief of negatief. Zijn we verspreiders van licht, van liefde? Of verspreiden we negativiteit, in onze houding, in onze woorden, onze mimiek. Hoe makkelijk staan we met ons oordeel klaar. Hoe vanzelfsprekend lijkt het onszelf als maatstaf te nemen. Zien we onszelf dan toch als de meest gezond denkende persoon ter wereld? Ik moet me dat zelf steeds voor houden en het me bewust zijn dat ik uniek ben, maar niet de wijsheid in pacht heb. De ander is ook uniek, maar heeft ook niet de wijsheid in pacht. Maar we kunnen zoveel van elkaar leren, als we bereid zijn zonder oordeel naar elkaar te luisteren. Vanuit een liefdevolle houding. Want hoe gevaarlijk kunnen we zijn als ons leven niet doortrokken is van liefde? Als eigenbelang en narcisme ons parten speelt?

Pas interviewde ik voor de Reformatorische Omroep een dominee over het thema zelfverloochening. In de voorbereiding op dit onderwerp viel het me op dat het zo belangrijk is om te weten wie je zelf bent als het gaat om belangeloos je zelf te verloochenen. Er oprecht voor de ander te zijn, kan alleen vanuit een keuze, gevoed door liefde. Liefde die van God komt, liefde die we door mogen geven. En hoort ook niet bij zelfverloochening je mening niet als maatstaf te nemen? Oprecht bereid zijn de ander te horen? En niet alleen maar te luisteren of de ander net zo denkt als ik. Maar leren van elkaar. Wat weten we nu helemaal? 

We hebben elkaar nodig, jij en ik. Ik leer van jou en jij leert (hoop ik) van mij. Als we maar bereid zijn te luisteren. Elkaar te zien. Lief te hebben. “Zoals Hij ons eerst heeft liefgehad”.

Een week na de positieve test, was ik weer volledig van corona hersteld. Dankbaar mag ik mijn weg vervolgen, weer verder met interviewen en luisteren naar inspirerende verhalen. Het mooie naar boven halen van mensen die komen voor kledingadvies. Coachen van hen met wie ik een tijdje mag meelopen. Maar in alles vooral: liefde doorgeven. Ik moet er nog zoveel in leren. Het kan alleen in Gods kracht en met vallen en opstaan – omdat ik een mensje ben in ontwikkeling – en toch is dat mijn diepste verlangen. 

Dit artikel is geschreven op 9 oktober.

Enthousiast, creatief en optimistisch, dat is wie ik ben. En ik hou heel erg van mensen, het allermeest van Steven (we kregen verkering toen ik 14 (!) was (uhm…tip: niet doen, zo jong – al heb ik er geen spijt van…). Steven en ik zijn al heel lang getrouwd en – al hebben we geen kinderen gekregen, samen hebben we het goed. God is voor mij het allerbelangrijkst en dat is omdat Hij mij eerst lief had. Op dit moment ben ik kleur- en stijladviseur, coach en presentator. En geniet enorm van mijn afwisselende werk, van vriendinnen en ben dol op lekkere taartjes. 

Kleur- en stijladvies: www.carolienluitjes.nl

Coaching: www.luitjescoaching.nl

RO: www.reformatorischeomroep.nl 

Beeld dankzij Rozemarijn Kunst.