DE PERFECTE OPPAS
‘De baby is dood.’ De eerste regel van Een zachte hand zet de lezer gelijk op scherp. Je wordt meegenomen naar Parijs, waar niet is wat het lijkt.
Thema
De roman vertelt het verhaal van jonge ouders Paul en Myriam en hun kinderen Mila en Adam. De gedachten van Myriam illustreren haar ongelukkige leven, naast de liefdevolle gedachten die ze koestert voor haar gezin. Deze moeder heeft het gevoel dat haar ambities weggegooid zijn, die ze na de geboorte van Adam weer op wil pakken. Ze voelt zich dikwijls een slechte moeder die probeert te genieten van haar kinderen. De drukke banen maken dat Louise in het gezin komt; een babysitter die op het eerste moment de droom van elke ouder lijkt. Ze is bescheiden, kookt als een cheffin en laat het huis blinken. Als ik meegenomen word in de gedachtewereld van Louise, lees ik niets terug van de schijnbare opgeruimdheid die ze uitdraagt als oppas. Ik lees een schrijnende wanorde die riekt naar bedorvenheid, die maakt dat Louise zich ziekelijk gedraagt. Hoe meer ze schittert in de levens van anderen, hoe groter de puinhoop in haar eigen leven is. Als ze een weekend vrij is, hoopt ze te worden gebeld door het werkende stel zodat ze weer op kan passen. Haar leven lijkt een diep gat vol leegte.
De auteur
Leïla Slimani woont in Parijs. De schrijfster groeide op in Marokko, in een gezin met ambitieuze ouders die veel aan het werk waren. Haar twee zussen en zij hadden een nanny in huis wonen, die voor hen zorgde. In het Marokkaans wordt een nanny een mouima genoemd, wat staat voor moedertje. Een mouima heeft zelf geen gezin, maar was altijd bij het gezin van haar werkgever. Als Yasmin Aboutaleb haar vraagt of mouima staat voor het kindermeisje, antwoordt de auteur: ,Ja, absoluut. Ik kan me herinneren dat ik soms erg verdrietig was, omdat ik me ervan bewust was dat zij van ons hield alsof we haar kinderen waren, maar we waren haar kinderen niet. Ze woonde bij ons in huis, maar het was haar huis niet. Iedereen zei altijd dat mouima deel van de familie was, maar ze was geen familie. Ik was me erg bewust van die spagaat en dat die voor haar heel moeilijk moet zijn geweest.’
Passage die blijft hangen
De eenzaamheid van de kinderoppas die geen eigen leven heeft, dringt op een grauwe manier door in het verhaal. ‘De eenzaamheid werkte als een drug waarvan ze niet zeker wist of ze wel zonder wilde. Verdwaasd dwaalde Louise door de straat, met haar ogen zo wijd open dat het haar haast pijn deed. In haar eenzaamheid begon ze de mensen te zien. Ze werkelijk te zien.’
Reden om dit boek niet te lezen
Eerlijk gezegd vond ik het een naar boek, wat me tegelijkertijd in de greep hield. Als lezer ben je onwetend over wat komen gaat waar je tegelijkertijd het plot vanaf de eerste pagina toegeworpen krijgt. Het drama op de eerste pagina had de auteur weg mogen laten wat mij betreft. Het verhaal is al indringend genoeg van zichzelf, daarvoor hoeft de lezer niet gelijk in te springen op het meest dramatische moment. Voor mij voelde het alsof het papier al van het cadeau gescheurd was voor ik kon raden wat erin zat.
Reden om dit boek wel te lezen
Om je te verklaren waarom dit boek zo goed wegleest, zal ik een citaat met je delen. ‘Mila, zijn engeltje, zijn blauwe libel, is zo lelijk als een dier op de kermis, zo belachelijk als het hondje dat door een hysterische oude dame is aangekleed voor de wandeling.’ De vergelijkingen van Slimani zijn magistraal. Haar schrijfstijl maakt dat de lezer onder de huid van de personages kruipt waarin thematieken als eenzaamheid, moederschap en ambitie nadrukkelijk naar voren komen.
Meer lezen over dit boek? Neem dan hier een kijkje.
TEKST HANNA KATER // BEELD JACOBIEN FOTOGRAFIE
