Toen ik het boek Geluksdag las, leek het alsof ik over de schouder van Gerjanne mee mocht kijken, alsof ze me een kijkje gaf in haar gezin. Mijmerend ging ik met haar mee, las ik het boek, door steeds even stil te staan bij een thema, wat zo klein, zo gewoon lijkt, maar zo bijzonder is.  Gerjanne, de schrijver van het boek Geluksdag begint haar boek, wat geschreven is in dichtvorm, met een mijmering voor de wasmachine. Een mijmering over “het verleden wat nu nog heden is”. Alles wat nu zo normaal lijkt, zal ooit een verlangen geven, een verlangen terug naar deze tijd. Een verlangen naar volle wasmachines, vuile…