DE KRACHT VAN HET GESCHREVEN WOORD
Volgens Dirk van de Weelden gaan brieven niet over vrijblijvende kletspraat. ,,Dat is de kracht van het geschreven woord: intimiteit op afstand. Een verre leefwereld komt dichtbij. Intimiteit wil zeggen: dat je doordringbaar wordt voor de ander, dat het minder duidelijk en zeker is wat je bent en wat niet, waar de ander begint en jij ophoudt.’’
,,Drie jaar is lang. Drie brieven per week is veel. (…) Die woorden op papier, die stapel brieven die zich ophoopt in de la van je bureau, maken die veranderingen nog tastbaarder en indringender.’’De auteur van Het voorbeeld van hun liefde dook in de brieven die zijn ouders elkaar stuurden in de jaren ‘50. Zijn vader reisde de wereld over voor hij trouwde met Ank, die nog aan wal verblijft. Het lezen van de brieven voelt voor de schrijver alsof hij de prehistorie van zijn familie induikt, zo vertelt hij in een interview met Trouw. ,,“Je herkent dingen en tegelijk worden er ook denkbeelden over je ouders ontkracht. Bijna alles wat mensen denken te weten van hun ouders baseren ze op fragmentarische herinneringen uit hun kindertijd en puberteit. Dan zijn je ouders al veertig. Terwijl iedereen weet: je vormende jaren heb je als kind en jongvolwassene. Wat weet je van de kindertijd van je ouders? Van toen ze jongvolwassen waren? Ik leerde mijn ouders nu opeens kennen als beginnende twintigers.”
Dat brieven een intieme lading hebben, besef ik me wanneer ik Wissel op de toekomst lees. Dit boek bestaat uit brieven die Soetan Sjahrir uit Indonesië naar zijn geliefde Maria Duchâteau stuurde.Niet alleen zijn liefde voor ‘Mieske’ komt naar voren, maar ook de scherpe visie die hij heeft op de geopolitieke situatie en de koloniale werkelijkheid in het begin van de twintigste eeuw. Wanneer ik de woorden van Sjahrir lees, voel ik me stiekem, alsof ik een envelop openmaak die niet voor mij bestemd is. Het boek geeft een wat eenzijdige kijk op de correspondentie, aangezien de brieven van Maria niet terug te vinden zijn in het boek. Na de brieven is een korte biografie te vinden over Soetan Sjahrir.
Een boek vol brieven dat me het meeste bijblijft, is Letters to Pastors’ Wives: When Seminary Ends and Ministry Begins, samengesteld door Catherine J. Stewart. In elk hoofdstuk, elke brief, wordt een aspect van het ambtelijke leven belicht. Wat ik zo mooi vind, is dat elk hoofdstuk geschreven is door een vrouw van een andere voorganger. Dit boek is zeker niet alleen bestemd voor vrouwen van een ambtsdrager, maar voor elke vrouw die gezegend is met een man die de HEERE dient en dit verlangen zelf ook in haar hart heeft. Eén van de lessen uit het boek is ‘dood de zonde, voor het jou doodt’. Hiervoor is aanhoudend gebed nodig. Daarnaast komen zorgen aan de orde. Deze zullen in de hemel ten einde zijn, zo klinken de bemoedigende woorden uit één van de brieven uit het boek. Daarnaast komt de liefde ook aan bod. Wat betekent beminnen nu eigenlijk? En hoe doe je dit op een manier die past bij wat God van ons vraagt? Vanuit respect en vertrouwen, waarbij intimiteit als symbool en herinnering aan de liefde dient. Er is geen ‘type’ van dienende gezindheid, maar we mogen hierin bemoedigd worden met de wetenschap dat Hij de zwakken gebruikt. Ons huis mag dienen als haven, we mogen dienen met een blij hart Ten slotte benadrukt één van de brieven het belang van prioriteiten in ons leven. ,,Wacht niet op de omstandigheden, maar zet je hart op een routine dichtbij het Woord.’’ Onze prioriteiten geven bloot wat ons drijft, waaruit gewoonten ontstaan. Catherine J. Stewart: “Of we het nu zien of niet, ons leven heeft al prioriteit. De dagelijkse gewoonten die we vaststellen, de manier waarop we spreken, de mensen met wie we tijd doorbrengen en de plaatsen waar we naartoe gaan, geven allemaal aan waar we de focus van ons hart hebben geplaatst. De gebruikelijke buiging van onze ziel onthult waar we op zoek zijn naar voldoening, veiligheid en betekenis. Kijken we naar God voor deze dingen, of verstrooien we onze hoop elders?”
