EEN EILAND IN DE TIJD

Marieke Poelmann verliest haar beide ouders na een vliegramp. Als wens om ouder te worden niet in vervulling gaat, ervaart ze een dubbel verlies.

Dit gemis van beide generaties wordt volgens fertiliteitscounseler en psychotherapeut Marja Visser omschreven als ‘dubbele ontworteling’. „Je ouders verliezen gaat diep, maar als het leven na jou mogelijk ook nog stopt dan is dat dubbelop verlies – en kun je te maken krijgen met een existentiële eenzaamheid.” In haar boek Een eiland in de tijd beschrijft Marieke de impact van haar ongewilde kinderloosheid. Samen met haar man Joost beleeft ze een traject waarin onvervulde hoop, onmacht en verdriet elkaar afwisselen. Het boek is opgedragen ‘voor elke vrouw die denkt dat ze het gemis van een lege buik alleen moet dragen.’

‘Er staat een lege wieg op zolder. Veilig verborgen achter een houten schot dat ik af en toe een stukje opzijschuif. Ik kijk voorzichtig, beschaamd. Als je iets te graag wilt, krijg je het niet. en als je iets niet wil, belandt het op zolder.’ Alles in Marieke wil vechten om haar kinderloosheid te vervullen. ‘Met elke nieuwe maand word jij meer gewenst en ik minder mij.’ De lichamelijke onderzoeken en hormonen vormen de aanleiding tot een achtbaan van emoties en stemmingen. Daarnaast leiden de onderzoeken tot valse hoop. ‘Misselijkheid is koningin van valse hoop en onvermijdelijke naderende teleurstelling. Je kunt het jezelf aanpraten zonder dat je het doorhebt, om er vervolgens een complete babykamer aan verwachtingen mee in te richten.’

‘Met elke nieuwe maand word jij meer gewenst en ik minder mij.’

Opluchting. Ik hoef even niet. Geen ziekenhuizen, geen dokters, geen echo’s, geen pillen, geen spuiten, geen slangen, geen eendenbekken. Ik mag gewoon zijn, alles even laten voor wat het is.’ In het boek hebben de behandelingen een grote rol, wat me stil deed staan bij de maakbaarheid van het leven, maar ook de grote impact ervan. Daarnaast beschrijft Marieke haar rouwproces, voor zowel het verlies van haar ouders als dat van het ongeboren leven. Wat als er op sommige vragen geen antwoord lijken te zijn? Als je hart gevuld is met liefde, maar je buik leeg blijft? Dit boek, dat meer vragen dan antwoorden geeft, deed me denken aan Psalm 33. Niets is bedekt voor de grote Schepper van ongeboren leven, maar ook het leed van hen die verlangen naar een kind is voor Hem niet onbekend. Laten we voortdurend bidden voor hen die te maken hebben met gemis over verlies in hun leven.

‘De grote Schepper aller dingen
Ziet, uit het ongenaakbaar licht,
Het gans gedrag der stervelingen;
Niets is bedekt voor Zijn gezicht.
Uit Zijn vaste woning,
Waar Hij heerst als Koning,
Waar Zijn lof, Zijn eer,
Klinkt door al de bogen,
Zien Zijn Godd’lijk’ ogen
Op al ‘t mensdom neer.
Psalm 33: 7 (berijmd)