WANDELEN IN EEN NIEUW LEVEN
De mensen om het bed huilen om de man die ze verliezen zullen. Tot de laatste woorden van de stervende Jonathan Edwards klinken: ‘Vertrouw op God en je hoeft niet bang te zijn.’
Voor theoloog en zendeling Edwards mocht zijn sterven gewin zijn, nadat hij vierenvijftig jaar op aarde was. De dominee leefde in de eerste helft van de achttiende eeuw, in Noord-Amerika. In de tijd van de grote opwekking, maar ook in tijden van grote aanvechtingen. Tijdens de opwekking kwamen veel mensen tegelijkertijd tot bekering. De gesprekken op straat gingen over God. De Bijbel leek nieuw voor de mensen, omdat ze die in een nieuw licht zagen. Jonathan Edwards mocht wandelen in een ‘nieuw leven’. Hierover schrijft hij: ‘Zij die waarlijk bekeerd zijn, zijn nieuwe mensen, nieuwe schepselen. Nieuw, niet alleen van binnen, maar ook van buiten. Ze zijn geheiligd door en door, in geest, ziel en lichaam. Oude dingen zijn voorbijgegaan, alle dingen zijn nieuw geworden. Ze hebben nieuwe harten, nieuwe ogen, nieuwe oren, nieuwe tongen, nieuwe handen, nieuwe voeten; d.w.z. een nieuwe spraak en een nieuwe praktijk. Ze wandelen in een nieuw leven, en blijven dit doen tot het einde van het leven.’ Een nieuw leven, van toewijding aan God. Terwijl ik de woorden van Edwards overdenk, pak ik Toegewijd leven uit de kast, waar Frances Ridley Havergal beschrijft wat toewijding inhoudt. ‘Bedenk het volgende: toewijding is niet zozeer een stap die gezet wordt, maar een weg die gevolgd wordt. Toewijding bestaat niet zozeer uit een handeling, maar uit een positie, en natuurlijk zijn stappen zetten en handelen daar onlosmakelijk mee verbonden.’
Het lichaam van de mens ligt vaak neer, slaapt en staat weer op, maar zal ten slotte neerliggen en niet meer opstaan. Zo vergaat de wereld ieder jaar als het ware in de winter of zinkt weg in een beeld van de dood , zoals de slaap in het lichaam van de mens, maar in de lente wordt zij weer vernieuwd. Maar ten slotte zal ze niet meer vergaan en verrijzen.’
Dat het leven op aarde betrekkelijk is, beschrijft de theoloog aan de hand van een natuurkundig voorbeeld. ‘De zee wordt voortdurend gevoed door regen en rivieren om haar te onderhouden. De aarde, in alle delen, heeft voortdurend nieuwe aanvoer van water nodig om haar fonteinen en stromen in stand te houden, die als het ware haar slagaders en aders zijn.. En zo verandert de wereld als het ware voortdurend van kledingstuk. Het gelaat van de aarde wordt jaarlijks als het ware met nieuwe klederen bekleed en wordt in de winter uitgekleed. De opeenvolgende generaties van bewoners en de opeenvolgende koninkrijken en keizerrijken en nieuwe staten van dingen in de wereld zijn als het ware nieuwe klederen. En terwijl deze de een na de ander verslijten, is er reden om te denken dat de wereld zelf, waarvan het vlees en de kleding zo vergaan, uiteindelijk zelf zal vergaan. Het lichaam van de mens ligt vaak neer, slaapt en staat weer op, maar zal ten slotte neerliggen en niet meer opstaan. Zo vergaat de wereld ieder jaar als het ware in de winter of zinkt weg in een beeld van de dood , zoals de slaap in het lichaam van de mens, maar in de lente wordt zij weer vernieuwd. Maar ten slotte zal ze niet meer vergaan en verrijzen.’ Het sterven was voor Jonathan Edwards gewin, want zijn leven was Christus. Hij spoorden zijn kinderen aan om Hem te zoeken. Kort voor zijn sterven zei hij tegen zijn jongste dochter: ‘En wat mijn kinderen betreft, jullie zullen nu vaderloos achterblijven, wat naar ik hoop voor jullie allen een aansporing zal zijn om een Vader te zoeken Die jullie nooit in de steek zal laten.’ Volgens Edwards zijn vaders, moeders, echtgenoten, echtgenotes, kinderen of het gezelschap van aardse vrienden slechts schaduwen van het geluk dat God geeft. ‘Maar God is het wezenlijke. Ze zijn slechts verstrooide stralen, maar God is de zon. Deze zijn slechts stromen, maar God is de oceaan.’
De biografie over het leven van Jonathan Edwards is te vinden via deze link.
