VERBONDEN DOOR TOEWIJDING AAN GOD

Beroemd worden was het laatste dat het echtpaar Elliot wilde, maar nadat Jim Elliot en vier andere zendelingen werden vermoord door een stam Indianen, werd het gordijn van anonimiteit opgeheven. ‘Als gevolg van zijn dood bleef zijn echtgenote Elisabeth, met wie hij iets meer dan twee jaar was getrouwd, alleen achter. Weduwe. Negenentwintig jaar. Met mij.’ Dit zijn de woorden van Valerie Shepard Elliot, die de brieven en dagboekaantekeningen van haar ouders gebundeld heeft. Deze zijn te lezen in het boek Toegewijd, de persoonlijke brieven en liefdesgeschiedenis van Jim en Elisabeth Elliot.

Toen ik dit boek las, vond ik veel herkenning met de indrukwekkende biografie Een leven op het altaar. Zoals het geduld dat Jim van Elisabeth vraagt, wanneer hij ervan overtuigd is dat hij als vrijgezel door het leven moet blijven gaan. Hierover schrijft Elisabeth: ‘Wachten op de Heere betekent dat je je niet moet verroeren. Het betekent zelfs geen voorzichtig stapje zetten. Omdat we niet voortdurend worden geleid, houden we halt. We mogen nu niet het heft in eigen handen nemen. (…) Het is wel zeker dat, als muren niet op een rots waren gebouwd, deze kolkende stroom ze met zich mee had gesleurd. Dus Heere, laten we niet verder bouwen, totdat alles grondig in Gods wil is gefundeerd.’

Geen andere bron van vreugde

Zowel Elisabeth als Jim wilden vanuit het diepst van hun hart Gods Woord verspreiden aan volken die nog nooit eerder van Jezus Christus hadden gehoord. Valerie schrijft: ‘En mijn ouders waren vastbesloten dat werkelijk niet tussen hen en deze taak en dit streven, waartoe ze zich moreel geroepen voelden, mocht komen.’ Eén van Elisabeths gedichten die in het boek is opgenomen, onderstreept haar intentie.

Er bestaat geen andere bron van vreugde, Heer’:
In U alleen vind ik diepe, zuiver zoete voldoening. 
Vergeef me dat ik van aardse wateren proef: dat zijn geen bronnen, dat zijn levenloze poelen. 
Er bestaat geen onvervalste vreugde;  Alles is tijdelijk en stelt teleur.  
O, de zaligheid om gedurig mij te laven, Mij aan de bronnen te verkwikken Die in U zijn, Heere Jezus! 
Gij kent geen grenzen – ik drink van  U zoveel ik drinken kan. Laat mijn hart groeien, Vader! 

Hoewel het boek wat informatief van aard is, vind ik dat er inspirerende gedachten van Elisabeth en Jim in te lezen zijn die aanzetten tot nadenken. Dit stimuleerde mij om verder te lezen, want sommige brieven waren redelijk praktisch van aard of gingen over personen waar ik als lezer geen context bij kende. Dat maakte dat het voor mij soms wat langdradig aandeed, maar voor lezers die meer willen weten over de persoonlijkheid, het leven en handelen van Jim en Elisabeth zal dit wel goed aansluiten. Het is echt een boek om er af en toe even bij te pakken en rustig over na te denken. Zo schrijft Elisabeth dat het doen van voorbede de hoogste vorm van liefde is. ‘Het is een waarachtige manier van geven. Leer me zulke liefde, lieve Heere.’ Ook leert Elisabeth mij opnieuw waar de oorsprong van liefde in ligt. ‘Waar het kortgezegd op neerkomt: de manier waarop mijn moeder het best en het meest passend- en het meest Bijbels, zo had ze bepaald- van mijn vader hield, was door steeds meer en meer van de Heer Jezus te gaan houden. ‘’Ja, het gaat er inderdaad om Hem lief te hebben om Wie Hij is, maar ook om Hem lief te hebben wanneer we in totale duisternis zitten en Hij Zijn rug naar je heeft toegekeerd. Hem boven alles lief te hebben, in totale eenzaamheid, verlaten- om zo te zeggen: verdronken in de onmetelijke oceaan van Gods liefde.’’’