GROTE ZEGENINGEN IN GROTE MOEILIJKHEDEN

‘Ik heb niets geweldigs gedaan, juffrouw Kelley,’ hield Clara vol, ‘ongeacht wat je is verteld. Ik probeerde simpelweg mensen zo goed mogelijk lief te hebben gedurende de tijd die ik met hen mocht optrekken. We maken vaak maar kort deel uit van andermans leven- dat is de belemmering van ons mens-zijn. je moet de vriend of vriendin zijn die mensen nodig hebben, want je krijgt maar één kans’. – Clara Klein

In het boek ‘De acht levenslessen van Clara Klein’ ontmoeten we Clara. Deze negenenzeventige vrouw ligt op sterven. Ook ontmoeten we Aidyn Kelley, een ambitieuze journaliste. Door de omstandigheden van het leven komen deze jonge journaliste en de negenenzeventigjarige vrouw elkaar tegen. Clara beseft dat niet alleen Aidyn een opdracht heeft gekregen, maar dat God ook voor haar nog een opdracht heeft. Er ontstaat een unieke vriendschap die haar sporen op de aarde achterlaat. 

Aidyn Kelley is een ambitieuze journaliste die meer wil dan alleen korte stukjes schrijven voor de plaatselijke krant, wat onderdeel is van het hoofdkantoor van de Star. Wanneer ze, na lang nadenken en op aandringen van haar vriendin, een e-mail verstuurt naar haar teammanager begaat ze daarmee een grote misstap. Aidyn laat in de mail duidelijk merken dat ze meer ambities heeft en dit graag zou willen laten zien. Wanneer deze mail in een mislukking lijkt te eindigen, krijgt ze de opdracht om een in memoriam te schrijven over een stervende vrouw in een hospice. De Clara Klein die ze daar aantreft, is nog vol levenslust en een stuk interessanter dan ze had verwacht. Langzaam maar zeker ontstaat er een speciale band tussen de twee vrouwen. De ernstig zieke Clara zit nog vol levenslust. Ze voelt dat ze nog een opdracht heeft op deze aarde: Aidyn Kelley. Ze beseft al snel, wanneer Aidyn bij haar op bezoek komt dat niet alleen Aidyn een opdracht heeft gekregen maar dat ook zij, Clara Klein een opdracht heeft gekregen. Als Aidyn een verhaal wil, zal ze dat krijgen ook. 

Op het eerste gezicht lijkt het contact tussen de twee vrouwen wat stroef te verlopen. Aidyn lijkt maar niet te kunnen wennen aan de sfeer in het hospice. Ook lijkt in haar ogen deze oude vrouw niet te willen praten. Echter heeft Clara de opdracht gekregen om Aidyn zelf naar antwoorden te laten zoeken en haar niet iets in de mond te leggen.

Wanneer Aidyn onderzoek doet naar de vrouw komt ze erachter dat deze vrouw veel betekend heeft voor de vluchtelingen uit Laos die tijdens het eind van de vorige eeuw naar Amerika kwamen als gevolg van de oorlog die in het land woedde. Wanneer Aidyn hier met Clara over spreekt, krijgt ze wijze lessen van Clara mee. Zo leert Clara haar dat de moeilijke dingen in het leven een mens vormen. Ze vertelt Aidyn: ‘Ik heb veel moeilijke dingen gedaan’. ‘Maar moeilijke dingen brengen uiteindelijk vaak de grootste zegeningen.’

Een andere wijze les krijgt ze wanneer er in het hospice een voor Aidyn schokkende gebeurtenis plaatsvindt. Ze is voor het eerst getuige van het stervensproces van een oude man. Clara Klein mag hierbij hoger zien en geeft haar het volgende mee: ‘Het graf is niet mijn eindbestemming. Ik wil leven alsof ik dat geloof. ‘Bij Gods gratie zal ik leven omdat ik dat geloofde’.

Als lezer wordt je door de wijze levenslessen van Clara Klein aan het denken gezet. Want hoe ga ik om met de moeilijke dingen die op mijn levensweg komen? Loop ik er liever van weg of ga ik de strijd aan, bidden om kracht van Boven? Ook word je als lezer door dit boek bepaald bij het levenseinde van de mens. Zoals Clara zei: ‘Het graf is niet mijn eindbestemming’.  Zeker willen we allemaal leven alsof we dat geloven, maar alleen bij Gods gratie kunnen we leven omdat we dat geloven. Hoe is dat bij jou lieve lezer? Leef jij al bij Gods gratie omdat je dat gelooft?

Meer informatie over het boek kan je hier vinden.