Ze stond bekend als Mevrouwtje Geel. Inmiddels wordt Eunice ook gewoon bij haar naam genoemd. Ze rijdt ook geen gele auto meer, enkel de tankdop van haar auto is nog deze kleur. Ze zou zichzelf omschrijven als creatief en chaotisch. Inmiddels heeft ze een eigen bedrijf waarin ze al haar creativiteit stopt.

Al langere tijd hield het me bezig.  In diverse interviews die ik afnam voor de RO kwam het ter sprake. Minimaliseren, duurzaamheid, footprint. En kleding? Dat schijnt een enorme boosdoener te zijn. Milieubelastend tot en met. Ik interviewde laatst Gera van den Berg voor het radioprogramma ‘Vrouw in beeld’ en voor mij was dit gesprek het laatste zetje dat ik nodig had om te besluiten in 2020 geen (nieuwe) kleding aan te schaffen.

2020. Nieuw jaar, nieuwe kansen. Ik geef het eerlijk toe, aan het begin van het jaar laat ik altijd even die gedachte toe: ‘Zal dit het jaar zijn dat ik hem eindelijk leer kennen?’ Ik laat het even toe, maar reageer dan gefrustreerd, want ik wil helemaal niet zo denken. Ik roep toch al maanden dat het leven zonder echtgenoot oké is? Dat single zijn veel vrijheid geeft, dat m’n Efeze 5 man nog niet is komen opdagen en dat het zelfs niet erg is als ik altijd vrijgezel blijf… Waarom stel ik dan nu zo’n vraag die de verwachtingen meteen torenhoog maakt? Happy single zijn is een blijvende zoektocht.…

,, Ze stond minutenlang naar de vitrine te kijken. Wat een drama, kiezen. Wat nu? Uiteindelijk kocht ze een croissant gevuld met banketbakkersroom en aardbeien. ’s Avonds realiseerde ze zich pas hoe trots ze op zichzelf was. Ze was meegegaan uit haar veilige omgeving van school, was de straat overgestoken, naar het winkelcentrum gegaan en had haar eigen broodje uitgezocht. Zoveel keuzes.”  Keuzes maken kunnen voor iedereen een uitdaging zijn. Wat als je nooit hebt geleerd om keuzes te maken? Als angst de overhand heeft en iedereen elkaar in de gaten houdt? Toen Hannelore op haar zeventiende bevrijd werd uit de sekte de Gemeente Gods moest ze gaan leren wie…

Eigenlijk ben ik een beetje te goed in huilen. Vroeger had ik dan ook de hele week een nare kriebel in mijn buik wanneer ik wist dat er weer Heilig Avondmaal gehouden werd in onze kerk. Dat betekende een dienst waarin veel mensen gingen huilen, wat mij dan ook weer aan het huilen maakte. Ik verstopte me dan onder mijn hoedje, maar die pogingen waren tevergeefs. Dat was toen ik een jaar of negen was, maar tien jaar later heb ik nog een aversie tegen huilen.

Zojuist las ik het stuk ‘leven naar je waarden’ op Fleurrijk en het stuk sloot aan bij de fase waarin ik mij nu bevind. Onlangs had ik een coach-sessie bij Fleur en het ging toen over de vraag ‘waar sta ik nu wat betreft mijn burn-out’? Fleur en ik kwamen al snel tot de conclusie dat ik me ergens in het eindstadium bevind. Ergens maakt me dat bang. Ik ben vertrouwd geraakt met de woorden: ‘sorry, ik kan niet komen; ik heb een burn-out.’ Deze woorden waren een soort van veilige haven voor de momenten dat ik moe en overprikkeld was. Ondanks dat ik de woorden alleen gebruikte op de…

Ambitieus en succesvol waren woorden waar ik weinig mee kon. Waarom zou je voor je werk willen leven en wat is succesvol zijn dan?