Maskers dragen, is dat niet iets waar we allemaal best goed in kunnen zijn? Je anders voordoen dan je bent, om misschien emoties, schaamte of gevoel te verbergen. Uit angst voor afwijzing of bang niet goed genoeg te zijn. Als ik nieuwe mensen leer kennen, heb ik al gauw de neiging om zo’n masker op te zetten. Op de één of andere manier word ik heel druk en bijdehand. Terwijl ik me helemaal niet zo wil profileren. Het lijkt gewoon vanzelf te gaan. Ik ben dan bang dat mensen me niet grappig of leuk vinden. Naast eerste indrukken, zoals die van mij hierboven, kan je ook langere tijd iemand anders…

,, Onder de kapstok stonden zijn schoenen en mijn schoenen. Aan de kapstok hingen zijn jas en mijn jas. Ik zie het beeld nog voor me. Wat een heerlijk gezicht! Onze eigendommen vermengd. Alleen wij, samen in één huis. Als je getrouwd bent, ga je alles delen – ook het bed. Dat laatste was niet meteen rozengeur en maneschijn. Ik was heel benieuwd hoe dat bij anderen ging en vroeg er regelmatig naar bij vriendinnen. Dan kwam er van alles boven de lakens. (…) Alleen al het feit dat anderen zich herkenden in mijn verhaal was fijn.” Inmiddels heeft Corina Schipaanboord het boek Vertrouwelijk geschreven. Dag 6 omschrijft het boek…

‘Annemieke redt zich wel’, dat was het motto dat bij haar leek te horen. “Zo gedroeg ik me ook. Ik   deelde zo min mogelijk over wat er in mij omging, ik hield alles voor mezelf.” Toen Annemieke tijdens haar middelbare schoolperiode te kampen had met moeilijkheden thuis,  zocht ze haar controle in haar eetgedrag. Waar het onschuldig begon op de middelbare school met fases van minder eten, sloeg de controledwang jaren later om in een eetstoornis.

Als mijn vrouw ergens een hekel aan had tijdens de zwangerschap, was het wel de bemoeizucht van mensen. Veel mensen geven ongevraagd adviezen, tips en kritiek. Het waren allemaal goedbedoelde adviezen van bezorgde mensen, maar mijn vrouw kon daar moeilijk mee omgaan.

Anna Laura was tijdens haar studie communicatie aan het rondkijken voor een tussenjaar, maar besloot toch haar studie verder op te pakken. ,, Toch ben ik na mijn studie weer rond gaan kijken naar uitdagingen in het buitenland. Ik dacht: als ik het nu niet doe, doe ik het nooit.”

In je hart bevindt zich een tuin. Bij je geboorte is deze helemaal kaal. Er is nog niets te zien. Maar dat betekent niet dat deze tuin helemaal leeg is. Wanneer je gevormd wordt, in de buik van je moeder, dan worden er ook eigenschappen en talenten in jouw gelegd. Ze zijn alleen nog niet zichtbaar en ze zijn nog niet ontwikkeld.

‘Dan vertellen we het in week 10 aan mijn familie en daarna ook aan jou familie en…’, ratelt mijn vrouw aan één stuk door. ‘Wacht even, we vertellen het pas na week 12 aan de familie en waarom eerst aan jou familie?’ breng ik er tegenin. Dat wordt een flinke discussie in het voordeel van mijn vrouw. Ze mag dan nog geen symptomen van hormoonschommelingen hebben, maar in een discussie heeft ze altijd het voordeel van de twijfel. ‘Als we nu wachten tot na de 10-wekenecho, dan weten we zeker of alles nog goed gaat’, opper ik. Ha, logica, daar kan ze niet tegenop! ‘Nee!’ is het korte respons. Logica…

,, Ik beschouw het nog altijd als een groot voorrecht om te mogen schrijven. Een talent meekrijgen is en gift, geen verdienste. Maar ik denk vaak aan de gelijkenis, en doe er mijn best voor om uit deze meegekregen gift het beste te halen.”

,, Eigenlijk is dat hele huishouden een langgerekte, hopeloze klus. Dat vind ik geen bemoedigende gedachte. Uit pragmatische overwegingen sluit ik dus mijn ogen als me dat goed uitkomt. En verder doe ik net of schoonmaken beste oké is.”

De titel zegt het al: dit boek gaat over wonderen. Dat klinkt hoogdravend, radicaal, misschien wel overdreven? Al snel blijkt echter hoe waar het Engelse spreekwoord is: Don’t judge a book by its cover. De inhoud is wonderlijk, is radicaal, maar zeker niet hoogdravend of overdreven.  In Wonderen verhalen beschrijft Carla Kwakkel hoe God haar leven heeft geleid. Dit doet ze op een manier die mij soms bevreemdend aandeed: ‘Kom binnen, kon je het makkelijk vinden? Wil je koffie of thee?’ Hierdoor krijg je aan de ene kant een welkom gevoel, wat ook vast de bedoeling was, maar aan de andere kant kreeg ik een ‘blijf-van-mijn-lijf’-gevoel: Ik lees het boek…